Hartenkreten

hartenkreet (nr. 48.229):

Zielepijn

De dagen tussen ons gleden als
eeuwigheden aan ons voorbij.

Mijn vurige hart wist de vrieskou
te weerstaan, ook al priemden

enge walvisvaarders scherpe speren
in mijn reeds gewonde, dunne huid.

Ik zie je bijna overal, in ramen
en in namen, in sushi en in twee

geitenkaaslekkernijen om op te warmen.
Een tsunami aan verdriet overspoelt

mijn al zo lang gebroken ziel, die
steeds meer nieuwe goocheltrucs moet

verzinnen om staande te blijven. Er
knaagt vals ongedierte aan mijn

vermoeide hart, ziel en lichaam, en
terwijl ik Marcel Proust herlees,

gooien sukkels molotofcocktails in
mijn kot naar binnen, terwijl ik

naar een laatste foto van jou staar
en diep wenend mijn handen biddend

op de slaapkamermuur kapot sla, met
het bloed je naam op mijn buik schrijf.

Van een allerliefste gescheiden worden,
is het meest erge wat een mens kan

overkomen. maar Viktor Frankl toonde
ons de liefdesmagie op zijn sterkste,

toen hij gescheiden was van zijn vrouw
en beiden in andere concentratiekampen

vertoefden, hij overleefde door te denken
aan zijn geliefde. Dat kan in variaties.

Zelfs al komt de zon nooit meer op, dan
nog zal ik je weten te herkennen en diep

omarmen in het meest verschrikkelijke.