Hartenkreten

hartenkreet (nr. 48.925):

Teken van hoop?

De sluier van de zomer waar wij middenin stonden,
als een kleed van mij afgegleden.

Vreemd genoeg lijken dagen langer te duren wanneer zonlicht ontbreekt.

De stilte…, die indringende stilte!!
Terwijl mijn hart het uitschreeuwt.
De avonden zo kil!

Vogels trekken weg, naar het zuiden.
Verdwijnen uit het gezichtsveld.
Jou achterna in vrijheid.

Mijn god ik mis je.
De leegte, zo hol.
Midden in de zomer zijn de bladeren gevallen.

De dag begon zo mooi.
Je zei: “Tot vanavond”.
De woorden in mij oneindig herhaald.
De waarheid is, dat voor mij de avond is gevallen.

Zo maar werd je van mij weggerukt.
Zo maar is jou Licht gedoofd.

Vanuit het niets wellen ineens weer de tranen op.
Ik laat ze vloeien totdat ik geen traan meer over heb.
Ze doen recht aan het verlies.

Ik kijk naar buiten.
Een duif strijkt neer op de boom bij ons huis.
Het dier kijkt bij mij naar binnen.

Tranen rollen over mijn wang, maar dit keer is het een ander soort verdriet.
Een met een warm gevoel van binnen.

Ondanks dat het in mijn binnenkamer diepe herfst is, gaat de duif tegen alles in aan nieuw leven beginnen.
Het sleept met takken en bouwt een nest.

Is dat niet het teken van hoop waar mijn hart zo naar uitziet?