Onthecht
Volgens de psychiatrische wetenschap ben ik
als borderliner in mijn babytijd verwoest
door een mislukte moeder-kind-hechting, wat
mijn latere, extreme ontsporingen verklaart.
Die verklaring heeft mijn intermenselijke
eenzaamheid niet echt opgekrikt en sinds ik
anti-depressiva slik dreigt mijn echte ik er
hard op achteruit te gaan, waarvan ik op alle
manieren de wrange vruchten pluk, maar zonder
die medicatie wacht mij een gapend graf en heb
ik het permanente uitzicht op hartverscheurende
martelingen via wanen, angsten en obsessies, die
mij in een nog diepere depressie storten, waar
ik niet op zit te wachten. Liever een onecht ik
dan de helse gruwelijkheden van geestespijn, die
naar de ondergang leidt. Ook al verlies ik er
mijn dierbaarsten door, dat is van tijdelijke
duur en andersom wil ik liever niet meemaken,
omdat dat de ultieme onthechting insluit.
Geplaatst in de categorie: psychologie