Hartenkreten

hartenkreet (nr. 52.622):

SCHADUWEN VAN DE DOOD

Door godverlaten straten trekt de dood
even verlaten door de koude herfstwind
De wind huilt droevig diens grote nood
hij schreit luider dan een droevig kind

De dood werpt zijn schaduwen vooruit
als spoken dempen ze het laatste licht
Rillingen glijden over menig kille huid
angst leeft op ’t oude afgeleefd gezicht

De dood werpt blikken op kale huizen
op zoek naar wie hem moet vergezellen
Hij die hij najaagt blijkt ver van huis en
de dood is te afgemat hem na te snellen

De dood voelt ‘t bot van koude kraken
met die najaarswind huilt hij luid mede
Dan ziet hij een man bij een bed waken
die fluistert stil: Rust nu maar in vrede

Traag glipt de dood door koude muren
hij tracht de man te sleuren uit de smart
Dus dooft hij bij beide ‘t laatste vuur en
ver weg wacht hen.. hun volgende start