Hartenkreten over actualiteit

hartenkreet (nr. 1.533):

Opgesloten

Eenzaamheid omsluit hem,
als in een kast zonder deuren.
Met geen spleetje licht.
Afgesloten, duister, dicht.

Hij trekt zich nog verder terug
in een andere wereld.
De wereld van zijn gedachtegang.
Daar opent hij deuren
naar een prachtige zonsondergang.

Hij hoort de merel fluiten,
ruikt nog de warmte van de dag,
vermengd met bloemengeuren
van een zonovergoten prachtige dag.
En is blij dat hij daar kijken mag.

Hij koestert zijn geliefde,
die hij ooit eens had.
Voelt nog haar huid, zo zacht.
Hij ziet haar zo weer voor zich,
mooier dan hij had gedacht.

Hij reist naar ongekende landen,
waarvan hij ooit eens droomde
daar te zijn.
Golvende wateren,
prachtige stranden

Zijn geest is niet te stuiten,
zo reist hij voort.
naar een wereld die zich voor hem opent.
Daar op die ene vierkante meter.
Zo wijds, zo groots en onverstoord.

Zijn geest biedt hem een wereld
badend in een helder licht.
Nergens geen gesloten deuren.
Zijn gedachten tonen hem die wereld,

met zijn ogen dicht.

Antje.