Hartenkreten

hartenkreet (nr. 55.191):

Bang Afwachten

Als de tijd moeizaam verglijdt
en wanhoop pijnlijker schrijnt
reeds ontelbare dagen en nachten
wordt men zwaar moe van 't wachten.

't is of de wandklok me moeilijk begrijpt
de laatste minuut verschrikkelijk dreigt
als duistere schaduwen dansen in de nacht
wordt ergens hoorbaar een rauwe klacht.

En dan... een opschrikkende telefoon
een stokkende stem... op gedempte toon
' t is voorbij... al hadden we ‘t nog niet verwacht.
niet verwacht - al maanden ‘n verbijsterend gedacht.

't is of de grond onder mijn voeten verzinkt
nu geen enkel levend teken, mij nog met je bindt
de winter zal komen, en 'k heb reeds zo koud
met wrange gedachten, die ik eenzaamheid overhoud.

-