Hartenkreten

Laatst toegevoegde hartenkreet (nr. 59.042):

De druppels van de herfst

Helder lied weerklinkt
druppel toon in de treurwilg
koude komt er aan

Tussen de fijne, geel
vergrijsde strengen van de wilg, waar
de wind zomer uit heeft gewuifd, zit een kleine vlam.
Zijn borst is het laatste vuur, een gloed tegen de zware, natte hemel.

Zijn roep is geen haast, maar
een heldere, metalen noot, een druppel klank
die valt in de stilte van een middag die al naar avond neigt.
Geen troost, geen waarschuwing, enkel een bewijs dat de lucht nog draagt.

Hij kent de lijnen van de herfst,
de plek waar het licht breekt en de mist zich nestelt,
een strakke pose tegen de losse twijgen. De wereld zakt weg, maar hij
zingt erboven, een punt van waarheid, zonder angst voor de kou, en toch altijd dichtbij.

En dan—een buiging, een snelle,
lage vlucht langs het blad dat al ruikt naar aarde, even
is hij in het bruin van het riet, tot hij terugkomt naar de boog van de boom,
alsof hij de klank van de plek heeft opgeslagen, alsof zijn lied de herinnering is aan het licht.