Ik ben die man

I. WAT NIET MEER IS

Ze zijn weg.
Dat is alles.

Twee kamers.
Twee stemmen.
Twee lichamen die ik droeg —
en nu niet meer mag vasthouden.

Ik loop door het huis.
Hun geur zit in de muren,
hun namen — in mijn keel.
Maar ik zeg ze niet meer hardop.
Te veel lucht.
En alles breekt.

Ze zeggen:
je moet sterk zijn.
Je bent een man.
Je moet dragen.
Rechtstaan.

Maar niemand zegt
hoe je verder moet,
als niemand nog
“papa” zegt.


II. WIE IK BEN

Ik ben die man
die zijn kinderen niet meer wakker kan maken.
Die koffie zet
en de stilte opschenkt.

Ze vragen hoe het voelt.
Ik zeg:
stil.
leeg.
hard.

Maar dat zijn maar woorden.
Wat ik voel
heeft geen naam.
Wat ik mis
past niet in een zin.

Ik droom van hun armen,
hun lach,
hun vragen.
“Papa, kijk.”

Maar er is niets meer om naar te kijken —
behalve de muur,
de klok,
het bed
dat nooit meer slaapt.

Ik ben die man
die nooit meer thuiskomt,
ook al staat hij midden
in zijn eigen huis.


III. WAT BLIJFT

Ik draag mijn ziel in stukken.
Niet zichtbaar.
Niet toonbaar.

Ze zullen het pas begrijpen
als ook zij
leeg achterblijven.
Of misschien —
nooit.

En tot die dag
zwijg ik.
Sta ik recht.
Doe ik voort.

Niet voor mij.
Voor hen.
Altijd —
voor hen.

Want ik ben die man
die blijft houden,
zonder handen,
zonder stem,
maar vol hart.
Volhard.

... Het gedicht gaat over een vader die zijn kinderen heeft verloren. Het beschrijft het verdriet, de leegte in huis en zijn machteloosheid. ...

Biografie van deze schrijver

Vader

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 28