Totale onzichtbaarheid

Ik loop naast jou,
maar jij ziet niks.
Niet mijn ogen,
niet mijn stilte,
niet dat ik breek
in elke ademteug.

Ik praat,
maar m’n woorden
vallen op de grond,
als glasscherven zonder hoop.

Ik besta niet meer,
niet in jouw wereld,
niet in die van hen.
Ik ben vervaagd,
uitgegumd,
vergeten voor ik kon schreeuwen.

Je liep weg
alsof ik nooit iets betekende.
Alsof mijn handen
nooit de jouwe vasthielden.

Totale onzichtbaarheid.
Voor jou.
Voor iedereen.
Zelfs voor mezelf.

... Ik ben geen dichter van naam,
maar van herinnering.
Wat ik schrijf leeft niet in woorden alleen,
maar in de sporen die ze achterlaten.

Dit gedicht is geboren uit stilte,
uit observatie en uit gevoel.
Ik ben niet altijd de stem die spreekt,
noch zijn de momenten letterlijk van mij.

Soms lijkt het persoonlijk – laat het zo zijn.
De gedichten zijn spiegels, geen dagboeken.
Ze vangen emoties, momenten van mens-zijn,
en laat jou, lezer, je eigen verhaal ontdekken.

-Nathan ...

liefde verdriet onzichtbaar

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 24