Alleen...

Ineens moest ik huilen,
ik accepteer mezelf niet,
zou met zoveel willen ruilen,
niemand die mij echt ziet,
zoals ik ben,
ik vraag me ook vaak af,
of ik mezelf wel ken,
al klinkt dit voor velen maf.

Ik heb heel vaak een gevoel,
waar ik niet aan wen,
dat ik leef zonder doel,
en maar nutteloos ben.

Als ik al niet mezelf kan zijn,
wie dan nog meer?
Ik voel me zo heel erg klein,
iedereen kijkt op me neer,
niemand die me even helpt,
me even naar zich toewenkt,
iemand die mijn wonden stelpt,
me een nieuw leven schenkt.

Ik begrijp het niet zo goed,
wat doe ik dan fout?
Is het omdat het zo moet?
Is er daarom niemand die van me houd?

Ik wil wel eens weten,
wat de rest er van vind,
ben ik dan zomaar vergeten?
Of is iedereen plotseling blind,
te blind om om zich heen te kijken,
waardoor ik niemand meer kan bereiken?

Zo wacht ik al heel lang,
en zo blijft dat ook voorlopig,
dat maakt me verschrikkelijk bang,
ik voel me zo wanhopig..

Na nachtenlang huilen en zwijgen,
zit ik na te denken,
probeer ik grip te krijgen,
op het liefde schenken,
aan mezelf welliswaar,
dat lijkt me een mooi begin,
lukte me dat maar,
dan had het leven weer wat meer zin...

Schrijver: fame-fatal, 9 mei 2003

xrensxhotmail.com

alleen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 11 stemmen 776