Vergeven
ik sterf in een wereld
die niet de mijne is
ik staar naar een tijd
die zwijgend vervaagt
ik kreun om een onrust
die mij verwart
ik verdrink in een put
zonder echo
mijn lichaam siddert
naar eenzaamheid
tussen de sterren en de maan
mijn ogen trillen
naar stilte
tussen de zon en de zee
mijn mens-zijn huilt
om een herfstgekleurd
waanidee
ik nestel mij
in de warme adem
van een stil-leven
en zoek een toevlucht
in een stervend wenen
kan je mij vergeven ?
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid