Omarmen
Ik zing niet meer om de angst
en geef de dood geen stem meer
Al kronkelt hij nog zo door mijn hart
ik heb geen enkel verweer
Straks laat ik het wel weer regenen
en fladdert er terug verdriet in mijn keel
Een vergezicht wordt dan weer één geheel
een storm zal zich opnieuw ontketenen
Dan verdrink ik in een moeras van pijn
waar een oase terug verandert in een woestijn
waar bomen kermen onder een verlaten verdriet
en zand zich ophoopt in een troosteloos gebied
Maar omarm me nu maar voor één moment
ik wil nog eventjes het leven beleven
Laat me genieten op een handbreedte van je af
Van kleine dingen
Geen spijt achteraf
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid