Hartenkreten

hartenkreet (nr. 6.027):

Het wolkje

Liggend op een wollig wolkje
tel ik de sterren in de lucht.
Het zijn er minstens honderdduizend,
en ik slaak een diepe zucht.

Plots vormen wel honderd sterren
jouw vrolijke gezicht.
Zomaar borrelt er een lach omhoog,
en ik word verblind door het heldere licht.

Er schiet een vallende ster voorbij,
dus vlug doe ik een wens.
Terwijl ik langzaam op m’n wolkje ga zitten,
besef ik je maakt van mij een ander mens.

Weet niet wat je met me doet,
maar ik voel een onbekend verlangen.
Kan er echt niks meer tegen doen,
je zit in mijn gedachten gevangen.

Hou het stiekem voor mezelf,
zeg het maar even tegen niemand.
Spring vrolijk fluitend van mijn wolkje
en sta weer op aarde in het zachte zand.