Ver van huis

Ik ween zonder gezicht
in de stilte van de straten

met moegelopen voeten
vertel ik de huizen
over diep vergeten rust.

Ik staar zonder ogen,
adem nauwelijks een zucht

mijn lippen gillen stille klanken,
zelfs de eenzaamheid schuwt
verlaten stadsbanken.

Ik spreek zonder mond,
mijn stem draagt geen naam

de nacht valt uit de hoogte,
bedekt me met gestolde lucht,
in duisternis probeer ik verder te gaan.

Ik luister zonder balanceren,
spreek zonder taal

zinloos zijn mijn woorden
zolang het doodszweet
in de straten zal bestaan.

ver van huis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 507