ontwricht gezin
De zon schijnt in mijn kamer,
langzaam ontwaak ik uit mijn slaap.
De dag van afscheid is weer gekomen.
Dit is de dag dat je me wordt ontnomen.
Snel sta ik op en haast me naar beneden.
De tijd die dringt om nog even te spelen.
Hoi die pap en een dikke knuffel.
We spelen ons spel, wie is er hier de buffel?
Maar dan het afscheid, ogen vol met tranen.
de wereld grimmig en ontzettend mat,
weerklinkt zijn stem in mijn hoofd
Pap ik vind jouw de allerliefste schat.
De laatste zwaai aan je moeders hand.
ik zwaai terug, maar geheel verdoofd.
dit is de realiteit van een gezin dat is gestrand
een man, een vrouw en kind zijn afgegleden
in een onherstelbare kloof
Geplaatst in de categorie: emoties