Hartenkreten

hartenkreet (nr. 10.799):

Le temps perdu

De kamer is vol schuivende geluiden
Mijnheer de Bruin lobbyt luid om hulp.
Zuster Sonja rolt zijn rijstoel op het zuiden
en rukt zijn handen van zijn goor geworden gulp.

Mevrouw de Winter bibbert met de koffie:
ze heeft haar Parkinson weer op bezoek
en kleinzoon Theo wil geen vlekken op zijn kloffie
Een bronzen plak verstoort haar grijs gewassen broek.

En achteraan, daar vegeteert mijn moeder:
ze staart afwezig door een goudgerande bril.
Gemurmel over duimend drop en jeukend poeder.
Ze weet niet meer wat ik niet horen wil.

Plots speelt verloren tijd en doodsangst me weer parten.
Ik kus haar wang hoewel lang niet meer van harte.