Hartenkreten

hartenkreet (nr. 11.940):

Passiviteit

Passiviteit kijkt me recht in de ogen:
“Vertrouw je me niet, denk je dat ze
mij niet mogen?” Ellendig stuk verdriet,
naar de Mokerhei, ik wil je kwijt!

Passiviteit loopt me voor de voeten:
“Stop! Ik hou je gezelschap, blijf nog
even…” Ik beheers me, kook inwendig,
bal mijn vuisten, gereed voor de strijd.

Passiviteit kruipt in mijn zere huid,
houdt dadendrang volleerd in toom:
“Doe kalm aan, ga lekker liggen, maak
van je hart geen moordkuil, neem tijd!”

Passiviteit zeurt aan mijn moede hoofd,
drukt me terneer, plat op de natte grond:
“Hou je gedeisd, goud van morgenstond
is al lang geroofd, Penelope breit en breit”.

Passiviteit boetseer ik tot een voetbal,
laat hem alle hoeken van het veld zien.
Leef me uit, een visotter zweet minder,
knap op van de hernieuwde activiteit!