Zwerfkei
Boven op een duin
wil ik mezelf achterlaten
in levende letters op steen
Mijn ogen gesloten
onder de wijde nacht,
gedachten waaierend naar zee
Nederig op het zand
toon ik de wereld mijn ziel,
in vogelvlucht, jij en ik één
Heel in de verte hoort
men het deinend gefluister
‘strooi mijn assen in de wind,
nooit ben ik nog meer’
Geplaatst in de categorie: afscheid