Te trots

Verloren in de stilte.
Alleenstaand, in de kou.
Huilend in een hoekje
Zeg ik, ik hou van jou.

Te trots om eens iets liefs te zeggen.
De wapens stilzwijgend neer te leggen.
De kracht niet om het tij te keren.

Te laat beken ik nu mijn spijt.
Ik draai me nog een keertje om.
Ik moet nu gaan, het is nu tijd.
Waarom was ik toch zo stom?

Nu moet ik verder, geheel alleen.
Wie wijst me de weg, waar moet ik heen?
Dit had ik moeten verhinderen.
In het belang van de kinderen.

Maar nee, alleen oog voor mijn verlangen.
Nam geen moeite in te zien.
Geen papa is te vervangen.
Ooit vergeeft hij mij misschien.

Schrijver: Mariska van der Linden, 16 mei 2005

marika_de_langhotmail.com

Liefde verdriet trots

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 732