Door de dalen
Ik denk dat het wel zal wennen.
Dat beloofde je me toch?
Dan zal ik zonder knots of staf,
mijn eigen weg wel vinden,
door de dalen van duisternis en dood.
Terwijl ik nerveus en angstig
in mezelf mompel over tranen en een verloren stad,
die ik niet eens meer kan herkennen aan de horizon.
Als de stromen mij dan van daar brengen
tot waar ik de liefde niet versta,
ben ik geworden tot een stuk metaal
dat de schoonheid van de zon weliswaar weerspiegelt,
maar nooit ten volle kennen zal.
Weg met de dag waarop ik werd geboren!
Ik ken geen rust, geen vrede.
En de paden blijven voor mij verborgen,
sinds jouw armen mij geen heil meer brengen
en jij mij niet meer bij de hand pakt.
Ik denk dat het nooit zal wennen.
En daarmee is jouw belofte
geen belofte, maar een hoop
die als kaars in de wind tijdelijk mijn pad verlichtte
maar met de storm tot doven kwam.
Geplaatst in de categorie: religie