Als een loofboom in de herfst, Zorgen die van mij afvallen. Stilstaan bij mijzelf in de winter, In kou, stilte en rust. Kracht terugvinden in de Lente, Opnieuw beginnen, nieuwe kansen ontspruiten. De zomer is van mij, Ik mag er zijn, als een zonnebloem, vol kleur en kracht.…

En of het koud is 'k Dacht het wel Koud tot op het bot Een natte kou Zweeft in de lucht Een kou waar 'k niet van hou Ik breide mij Een warme sjaal Zo dik als warme deken Ik zwaai hem Driekeer om mijn hals 'k Zag dat er Naar mij werd gekeken...…

Eén vlok die valt. Niet meer dan één. Kan dat? Nee. Twintig seconden later, drie meter verder, iets kleiner, wattiger valt de tweede. Nog een paar vlokken, de laatste, één laatste en het is weer roerloos in de struiken en de lucht, op de vogeltjes na en (de tijd verstrijkt) één vlok die valt.…

Musje op je ijzeltakje wacht je stil, ineengedoken deze koude wintermorgen tot de zon is doorgebroken. Wacht je tot het ijs gaat smelten tot langzaam de dooi begint wacht je, eenzaam wintermusje op de milde lentewind. Wacht je op het nieuwe voorjaar op het lengen van de dagen droom je van een warmere wereld vol van licht en welbehagen...?…

De sereenheid van de winter gevat in bittere kou de aarde bekleed met een wit tapijt waar de zachte wind door de kale takken glijdt en de stralen van de winterzon langzaam de maagdelijk witte deken laat smelten onder een hemel van sprookjesachtig blauw…

De winter is koud, nat en guur Warm is het bij het knappend vuur De wind giert om het huis Het is knus in huis bij de buis. Straks wordt het weer voorjaar Daar is het verlangen naar De natuur gaat dan ontwaken De eendjes gaan weer kwaken. De winter is dan gauw voorbij Iedereen wordt vrolijk en blij Als de zon weer gaat schijnen En ijs…

Vlokken, vlokken, overal dwarrelen zachtjes neer dikker, dikker wordt de vacht en langzaam verzacht 't straatrumoer geruisloos wordt het verkeer donker zakt op de witte wereld het avondrood gloort en de sneeuw valt voort.…

Als er iets gebeurt met het weer Hebben we het hier niet meer Alles stagneert en alles staat stil Omdat het gewoon niet anders wil Als het regent dat het giet Doen de paraplus het niet Staan de plassen torenhoog Houdt de mens het echt niet droog Als het warm is, puft iedereen De warmte kan echt nergens heen Airco’s en ook ventilatoren…

Wakker worden in een wereld die plots alle kleur verloren heeft waar alles geruisloos en anders is door een zachte deken van sneeuw en aan tak en stengel witte wimpers geeft waarop met speelse schittering in glinsterende schoonheid een winters zonnetje schijnt dat voelt als een geluksmoment dat in winterse stilte gedijdt en zo kan bekoren…

Daar gaat een ganzen-V. Ik fiets een stukje mee, denk ik, in grootheidswaan. Oké, ik laat ze gaan. ’t Is gek, maar van gegak ga’k altijd uit m’n dak. Hoog uit het wolkendek klinkt nog lang gak gegek.…

December brengt kilte, en soms is het steenkoud. Toch heerst er geen stilte en allerminst eenvoud. Die wordt men pas later, veel later, gewaar, daarvoor moet men wachten tot ver na nieuwjaar. Dan ligt het diner niet meer zwaar op de maag, nog wel in ’t geheugen, doch tamelijk vaag. Een enkele oliebol blijft in de schaal, want wat men verkiest…

gevieren, zo twee aan twee staren ze me triestig aan; nog maar enkele maanden te gaan en dan mogen ze van mij weer buiten staan; en ik geef het maar toe ik kan er even niets aan doen 't is ook niet mijn seizoen…

Het is donker hier en ik slenter wat. Het voelt niet onaangenaam, het is een briesje dat langs mijn gezicht waait. De lucht is onheilspellend, maar ik slenter door, het is niet zonder doel, mijn gedachten nemen me soms in beslag, soms zijn die gedachten pijnlijk. Maar slenteren helpt zelfs door het donkere onheilspellende herfstweer.…

De wind raast met veel geweld en kracht door de natuur. De geluiden, de aanblik, geweldig, en zo puur. De wind gooit de golven met kracht op het strand. De mens biedt gebogen enige tegenstand. De bomen, ze schudden en zwieren heen en weer. De wind laat zich kennen en blaast nog een keer. De wind met zijn geluiden gefluister of gedonder…

Hoe anders zou de wereld zijn met wat meer saamhorigheid hoe blijer zouden mensen worden met wat meer gezelligheid 'k Wou dat ik het kon veranderen de tranen verruilen voor een lach maar 't is voor mezelf zolang geleden dat ik echte vrolijkheid zag De herfst maakt me soms verdrietig hoe kan ik dan anderen vermaken ik doe de dingen die…

Lief groen, verbleekt. Lief groen, verkleurd. Lief groen, verkreukeld. Kleurenpracht, donkere wolken, woeste wind en snijdende regen. De zon waait voorbij. Lief groen, ik wacht.…

Een tuin bezaaid met bladeren Een verroeste Verweerde trampoline Een prachtig beeld Voor een idyllisch stilleven Mijn droom wordt ruw verstoord Mijn trein dendert voort Symbolisch voor De tijd van het jaar en De tred van het leven…

Welkom herfst-fee Je zet me in vuur en vlam met je mooie kleurentooi het late zingen van de vogels nog zo mooi Het ruisen van de wind door je bijna naakte takken De wazige zon die mij 's morgens wakker kust liefdevol als een minnaar vervuld van verzengende lust…

Geelgroen en bruin bezaaid over straat Regen ,wind, mist waar je gaat of staat Bomen laten los elk blad haar verhaal Groeven diep gesleten hun voeder bijna kaal Ruilen van seizoen de warmte nu voorbij Bijna onopgemerkt in het nieuwe jaargetij Ik snuif de lucht op van nat blad en kou De geur die mij beroerd herfst ik hou van jou…

Haar kleurenpracht doet me nog steeds bekoren van een boom in m'n straat die bijna haar blad heeft verloren haar takken hemelwaarts gericht die afsteken tegen de blauwe lucht wacht ze op de winter die komen gaat dan komt ze even tot rust maar in haar wortels borrelt nieuw leven en als de lente komt zal ze haar schoonheid in sprankelend groen…