Al die vrouwen die zich verkloten Door liposuctie of borstvergroten: Wat moeten die ongelukkig zijn, om zich dik te maken om zo’n stomme lijn! Aan welk ziek brein is dat ontsproten!? © Jan Bontje 2004…

Kleine donshaartjes onder zonlicht bedolven. De zomeradem laat je lichaam langzaam golven. Een goudroze kleur vraagt of ik je wil strelen en twee zachte glooiingen vragen of ik kom spelen. Een warme schaduw die tussen hen waakt stopt bij een jurk die aarzelend je huid raakt. Zodat er nog zoveel te raden valt en voor mij nog zoveel te wensen…

Wrijvend door mijn wimper Voel ik een traan Kriebelend baan je je een weg Over een ongeschoren huid Wat heb jij voor nut Rest mij de vraag Jij miezerig kleine natte vlek Rustend op mijn wang Nadat je mijn vinger bevochtigd hebt? Ben je één van degenen Die ervoor zorgen dat Rimpels mijn gezicht kleuren gaan?…

'k Zie mooi gebruinde lijven alle strak nog in het vel ze lopen ermee te pronken en ergens begrijp ik dat ook wel. 'k Had zelf ooit ook zo'n mooi lijf in een heel ver verleden 'k draag nu wat wijde bloesjes want nu leef ik in het heden. Ooit zullen ook die mooie lijven oud, en niet zo strak meer zijn denken zij hetzelfde als ik nu…

Wanneer je zestig bent en elke functie het nog doet je ogen zelfs goed maar het gehoor iets minder dan ken je Tantalus je mag slechts dromen één geluk wanneer je zestig bent heeft wijsheid nog een kans je kent de kwelling van hormonen discreet beschouw je elk stuk weet dat jij ouder bent dan veertig en zoekt ze sjans weet jij dat…

Hoe tastbaar is pijn als tranen moeten sussen, de hartstocht moeten blussen, wegnemen die blauwe vlam. Maar wat is pijn als je op moeten geven wat eens was jouw lust en leven omdat je lichaam niet meer kan.…

Niets wekt haar interesse op, kan haar nog bekoren, álles gaat toch langs haar heen, ze zit daar zó verloren. Haar handen rusten in haar schoot, dan weer dwalen ze, handen die ooit, nooit stil konden liggen, ze weet nu niet, wáár ze te laten. Net als haar hoofd, haar héle lijf, haar geest heeft dit leven al verlaten. 't Begin van…

vraag me niet hoe oud ik ben mijn ziel kent geen leeftijd kijk naar de zee vertel mij hoe oud zij is zo is het ook met mij er zijn telkens nieuwe golven bruisend in een branding ik draag schepen over oceanen de wind speelt mijn takken wuiven in zijn hand bladeren zijn mijn kinderen bodemvoedsel in de herfst elke dag kom ik tot jou…

het levend lichaam loopt in de rechter dij ontstaat een gevoelloze spierlaag als het lichaam gaat zitten komt de dij weer bij het levend lichaam lag wel de hele nacht in slaap wordt wakker met een zwaar gevoel in de onderbuik thermostaat van de prostaat het levend lichaam ademt maar als het de vage geur van een roos wil opsnuiven voelt…

Het hart slaat ongestaag in 't zelfde ritme door Gestuwd door bloedtoevoer, doet het dit vele jaren; ook bij de drinkebroer, de groente- en de hereboer, en slome ambtenaren Het hart, de motor van je lijf het laat je organen werken, zoals het werken moet en mag niet aflaten te slaan, gevoed door bloed van vaten tikt het zijn slagen per…

Zwervend in gedachten Kon ik de waarheid wel ergens vinden na heel veel strijd maar die happen zijn zo snel genomen 't kwaad was dan alweer geschied voelde ik me alweer schuldig maar dat hielp me niet ik leefde in een vicieuze cirkel in de spiegel zag ik mezelf dan staan vol afkeer keek ik naar mezelf en at er vervolgens weer wat kilo…

het huilen van de wereld plensend op de aarde in mijn straat symfonisch en romantisch neerdalend op mijn ruiten vertederend en balsemend, als liefde mijn liefde die 's avonds door mijn geest danst en plots is ze daar in een diamanten schoonheid schitterend van liefde mijn liefde zoals onze liefde de fragiliteit van kristallen lelie…

Op een rustige zaterdag, helemaal alleen, rinkelt de telefoon, of je me stóren mag... hebt last van het fenomeen, de overgang, heel gewoon. We kletsen, zéker ánderhalf uur, lachen en huilen en ik zeg je opeens, wél bekend he, dit hele gebeuren... tijdens zwangerschappen zaten we ook zo te zeuren, een pijntje hier, een probleempje…

Onder mijn lach schuilt 'n triest gelaat Veeg mijn tranen weg niemand mag zien hoe ik mezelf haat Blij aan de buitenkant maar zo triest van binnen Kan ik mijn gedrag ooit nog overwinnen Ik vecht maar het voelt of ik stil blijf staan Vastgeroest in het slechte dat ik niet kan laten gaan…

Breekbaar als glas kwetsbaar, doch fijn een ritmisch kloppen zo hoort een hart te zijn Soms een ander ritme ietwat versneld of vertraagd dat ligt aan de situatie wat jij van jouw hart vraagt Een heel klein lichtje voor anderen in duisternis een bepaald soort warmte bij een groot gemis Littekens door liefde of het verwerken van rouw…

ben ik dit, zo rond en dik. een broek die strak zit, dit ben ik. waarom ben ik dit, in een trui die niet lekker zit. dit ben ik, rond en dik…

In mijn dromen priemen prikacties van verleden tijd; tastbare tintelingen vertalen herinneringen sprankelend als bronwater. In de grotten van mijn lijf weerklinken geluiden van verzwegen leven en wervelbeelden puilen mijn ogen uit. Nuchter spant het licht de kleurbogen van druppels dauw en klaart de stilte een tranend bezinnen.…

zij heeft een lichaam dat warm en zorgzaam misschien soms wat moeizaam mijn aarde doet beven zij heeft een geest die stil en beheerst er steeds is geweest sinds ik begon te leven zij heeft de tijd die vast zonder spijt in verleden verglijdt maar mij jong laat blijven zij is de vlinder die zonder gehinder niet meer en niet minder…

Zo pril en prachtig Zo teer en zacht Zo nieuw en onbeschreven Elk kind geboren Maar later dan de ommekeer Zo oud zo lelijk Zo vergaan en hard Zo dikwijls ziek en pijn Is menig mens beschoren…

Haar schoonheid is al lang vergaan toch blijven mannen, als zij voorbijloopt, even staan. Kijkend naar de twinkeling in haar ogen, haar lichte tred, haar lange benen soepel bewogen. Haar haren grijs, onder een pet, haar mond, nog net geen glimlach, maar.....nog steeds koket. Morgen word zij zestig jaren, zestig jaren rond. Toch voelt…