Niets dat de woorden dwingt want het verhaal is gevonden waar hij zichzelf zocht en zijn schaduwen en stemmen hem wanhoop deden drinken en slapeloos geloven dat ik besta in elke zin die ik bedenk en die ik hem geef zolang hij elk van zijn fantasieën demonisch maakt.…

Kom, vertel me je verhaal zeg het maar gerust, allemaal. Je moet kunnen spuien, gooi ze er uit, boze dromen en ook al die buien. Ik beloof, bij mij is het veilig want hier, lief klein mens, hier ben jij heilig.…

Hagelwit het garen waarmee ingebonden ongeschonden het boek dat ik openvouw ongerept de ochtend nog in dauw…

Ga met me mee we gaan naar het land van morgen Zeg nou geen nee ik zal echt heel goed voor je zorgen Wij met z’n twee samen een nieuwe start we laten alles achter neem nou niks mee haal alle keien uit je zakken want dat loopt immers zoveel zachter! Ik til je op nu kun je zien waar we heen zijn gegaan Jij kust mij zacht…

De dagen zijn mild tegen de avond hoor ik in de hazelaar licht en schaduw pokeren om de allerblondste noot…

Ik ben moe Maar niet aan slapen toe. Bang voor de dromen die gaan komen, Zal ik weg geblazen worden of op de stroming mee stromen? Dromen zijn verrassingen in de nacht, Mooie dromen waar jij naar me lacht. Enge dromen waar spoken in voorkomen, Maar dat zijn geen mooie dromen. Samen wandelen op het strand, Met onze tenen lekker in het…

voor eeuwig in steen gedacht in schaduw verstild na jaren door licht gekust Aphrodite hoor toch in het zuiden Ouranos daar huilen boven zeeschuim in de wind…

D`r was een hele, hele tijd terug een boertje, met een kromme rug. Hij was niet meer zo jong van jaren en werd al wat dunnig in de haren. Aan weelde was hij niet gewend en `n spiegel had hij nooit gekend. Maar toen hij aan het spitten was toen vond hij zo`n mooi stukkie glas, `t zat onder het smeer en onder het zand hij nam het in zijn werkmanshand…

Golven en water Van hetzelfde gemaakt Water staat stil en een golf die praat Maar de golf slaat op de branding en vloeit rustig terug Een kleine rimpel, heel kort en vlug Uiteindelijk is het water meer is het niet Tot rust gekomen tussen het riet…

Ïk weet nog precies hoe het voelde. Ik weet nog precies wat ik hoopte dat je zou doen. En wat je natuurlijk niet deed. Ik wist toen al, dat je het niet zou doen, niet omdat je het niet kon, maar omdat je dat nou eenmaal altijd vertikt. Ik weet nog dat ik toen twijfelde. Of ik mijn gezicht moest laten zien, of hem standvast moest blijven verbergen…

je moet er even bij stil staan als je hem ontmoet hoe hij bij de oversteek simpelweg niets of niemand ziet en al bij voorbaat van de kevers aan de overkant geniet…

misschien dat het dan donkert zoals in de buik van een vogel en de winden vloekend jammeren maar niemand die zegt waarom ’t zou kunnen dat wij plots wakker worden opeens wetende waar het eerste leven begon zelfs wanneer eindigheid verlorene parels rijgt en ook dat onder ingehouden gongslagen van bogen tijd het daglicht verslapen wordt…

Toevallig kwam ik op uw site terecht en met verstomming werd ik toen geslagen. Vertel mij hoe ik deze vondst moet dragen; het zien van zoveel goeds bekomt mij slecht. Geen Haagse topic die u naast zich legt. Niet-Hagenaars, zij mogen ook niet klagen want desgewenst verblijden zij hun dagen met humor die u door uw verzen vlecht. Ook ik ga…

Het leven van een mens is soms een woestijn niet meer rimpelloos vage contouren zichtbaar nog maar niet uitgewist...…

een slak mikte populierenhoog de hemel was haar niet beloofd maar het traject was mooi…

at je al een keer cactusvruchten in de zon kom eens naar El Jem op een blauwwit terrasje zet je strohoed lichtjes scheef…

kom je terug vroeg zij haar zwarte haar languit opzij slank stond zij aan de trap en keek als zocht zij mij ik kom terug zei ik prachig leek zij mij ik liep de trap op draaide mij niet om het deed wat pijn klokvaste vlucht de trap op waarom dacht ik vroeg zij beeldschoon dit mij…

ik zag je komen geheel in 't wit ik riep je naam er was geen ontkomen aan een geur van oleander hing in de laan je liep langs bloemen je had iets vrolijks aan zelfs de sterren was je glimlach niet ontgaan het was ook niet toevallig volle maan…

In die ogen van jou speelt altijd wel een band, een orkest, of zo maar een strijkje. En die lach van jou zit vol vrolijke tonen, noten en klanken. Ik zou je er best voor willen bedanken, maar je kunt er niets aan doen want het gaat bij jou vanzelf, zo kijk je.…

Hij voelde zich blij en sprak zeer vrij: wil jij misschien een relatietje met mij? Ik bedoel dat moet toch kunnen kijk niet een met van dat trouwgedoe of een met van dat flauwgedoe maar gewoon, zo’n flinterdunne?…