Ik schrijf het nu maar op, want strakjes ben ik het vergeten. Is alles donker en leeg. Zal ik het niet meer weten. Ik vind alleen maar lege ruimtes, op plaatsen waar ik vroeger antwoord vond, volledig in het duister, loop ik nu tastend rond. Soms daagt het mij ineens, kom ik mijn antwoord tegen. Maar op een hele andere plaats. Had het…

voor Dick R. het plaatje schetst het relaas van een schijnbaar weldadig verleden als je goed kijkt zie je de hond met weemoed turen naar de tijd van toen ach ja de herinnering aan de tijd van toen alles nog zo sober was en 't geluk ruimschoots voorhanden leek…

Hoe kostbaar is de tijd, we noemen haar het heden. De uren gaan te vlug voorbij, je vindt ze niet terug als ze zijn weggegleden. Hoe gaan we haar besteden? Streven we naar geld of goed? Is het dat wat wij begeren? Die rijkdom kan verloren gaan, de tijd zal het ons leren. En zoveel tijd verstrijkt in ’t leven, met ruzie en onenigheid,…

Als ze terugkijkt op haar leven, ziet ze sporen van de wegen die ze ooit eens heeft begaan. Haar gedachten wijlen even bij punten die in haar geheugen staan. Meestal omkranst door een helder licht. Soms blijven ze wat in de schaduw staan. Is er spijt misschien over begane fouten? Och nee, waarom daar bij stil gestaan. Die zijn voorbij, niets…

De dag is al lang begonnen als ik op blote voeten de badkamer in vlucht. Peinzend kijk ik om mij heen en slaak een diepe zucht. De buurvrouw klopt alweer haar kleedjes, op zoek naar wat denkbeeldig stof. Ze doet haar best maar, al doet ze maar alsof. Ik moet me nu toch haasten in het steeds helder wordend licht. Ik zoek op blote voeten…

Wat is tijd, staan we erbij stil? Nee, hij is alweer verleden. Één minuut, zestig tellen met een zucht ertussen. Één uur, lang als je wacht kort in gelukkige uren van de nacht. We plakken slechts een etiketje, een terugkomend ritueel de tijd gaat gewoon verder Ja, weet hij veel… Dagen, jaren, eeuwen we kijken erop terug. Soms gelukkig…

Leef het leven. Pluk de dag. Kus de morgen. Met een lach. Koester de middag De avond wacht. Schenk je liefde. Voor de nacht.…

Er kwam een vogel gevlogen, zet zich neder op mijn voet. Hij had een briefje in zijn snavel, van mijn liefste een groet. Lieve vogel vlieg maar verder, neem een kus mee en een groet. Want ik kan niet met je meegaan, omdat ik hier blijven moet.…

Voor ik 't vergeet, wil ik je zeggen, dat ik van je hou... jouw ogen en je stem en je gebaren. Wat er van jou maar te herinneren is... dat ik je mis. Voor ik 't vergeet wil ik je zeggen, dat ik je danken wil. Voor je liefde, je goedheid en je kracht en nog zoveel dingen meer wil ik je danken... keer op keer. Voordat de dagen komen, dat…

Ik overdenk mijn leven, het duurt nu al zo lang. Ik kom al mijn fouten tegen, toch zijn ze niet meer van belang. Omdat ik er steeds van heb geleerd, met steeds meer onderscheid mijn eigen domheid kan aanvaarden met een rustige zekerheid. Kijkend naar mijn kinderen zie ik dezelfde kwaal. Zij komen ook hun fouten tegen, net zo vaak en telkenmaal…

Een vrouw van vier en tachtig heeft niet zo heel veel meer te wensen. Ze hecht zich niet aan nieuwe dingen. Ze heeft alles al gehad. Het mooist zijn nog herinneringen. Stil zit ze voor het raam, en kijkt naar buiten. Waar bloemen bloeien in het parkje, in allerhande kleuren, en waar vogels vrolijk fluiten. Ze put uit haar herinnering.…

Het leven haalt ons in. Wij hollen er achteraan. Vooral in het begin. We slokken het op, met werken, liefhebben en het gezin. Toch haalt het ons in, omdat het gaat zoals het wil. Ineens valt het stil, zegt het ‘stop.’ We kunnen niet meer mee, we raken achterop. Maar het leven gaat verder, ook wel zonder ons. We kijken het na De stemmen…

Ons leven heeft pas zin, als we een reden hebben om te leven. Tussen ja, of nee, daar tussen in, of het verlies zal zijn of gewin. De tijd leert ons dan in te zien, of het goed was of verkeerd misschien. Oud en grijs vervult het ons met weemoed, met levenswijsheid, kalm en goed. We zijn blij dat we leven, kennen de zin. Vullen hem graag…

Wist je, dat geen mens weet: wanneer het voorbij is, je leven dat ooit heel pril begon net als bij iedereen het leven, wat ooit is ontstaan en gegeven kan voorbij zijn in een oogwenk, een tel een moment, dat je daar bewust van bent! Geen mens weet, wanneer het voorbij is, het leven wanneer het hart stopt, het over is geen individu weet wanneer…

De ochtend gloort, het duister van de nacht, schemert nog wat na. Stil is het nog, de dag komt op adem. Een moment van stille mijmering. Waterdruppels glinsteren nog op mijn venster. Maar de zon kleurt de schoongewassen wolken rood. De wind houdt nog zijn adem in. Opnieuw een nieuwe dag, hij stelt zich vrolijk aan mij voor. Verwijdert…

In het donker van de nacht, als mijn gedachten dwalen, komen er herinneringen. Ik kan ze zelf naar boven halen. Ze bewegen, ze praten, maken gebaren. Ik zie ze zoals ze waren. Zelfs bloemen zie ik. Zie hun kleuren, ruik zelfs hun geuren. Het is wel aangenaam daar te vertoeven. Het maakt je blij als je ze in gedachte ziet. Maar ik realiseer…

Geloven, het is een woord. Ieder kent het goed. Maar een woord dat leeft, zolang het wordt gevoed. Velen hebben dit ervaren. Al was hun geloof ook nog zo groot, het is nu schriel en magertjes. Ja, op sterven na dood.. Het kwam binnen door de ogen En ook de oren werkten mee, maar… er is zoveel om te kijken, zoveel wat zogenaamd meer waarde…

Het leven bestaat uit tijd de klok tikt immers slaat zijn uren soms op half het leven is tijd. Kinderen moeten op tijd binnen zijn op school de klok geeft aan hoe laat de deur toe gaat. Afspraken maak je op tijd beter niet te laat immers voor je ‘t weet is de deur voor je neus dicht. Op tijd binnen zijn, is de leus ze rekten en rekten…

Bij het huisje waar mijn moeder woonde, ligt een groot deel van mijn hart verborgen, met zoveel blijdschap, zoveel vreugd. Mijn kind zijn zonder zorgen. Ik zie in mijn gedachten, het vrouwtje met haar schort. Hoe ze de kippen voerde, zo lang geleden... en toch zo kort. De vlier met grote witte schermen, viooltjes in wel duizendvoud. Met…

Een onzichtbaar stipje in het universum ben ik meer ook niet. De mezen driftig trillend, jubelend in hun liefdeslied zijn nog kleiner een handvol lucht meer is het niet. Vol met leven, uitbundig, genietend van de zon. Op en neer en heen en weer. Tuimelend om en om. Ik zie dit wonder. Denk aan het leven: een nevel die verschijnt…