Geen spoor meer van zomer, al haast weer winter De mistbanken van de herfst hangen laag over de grond, verschuiven traag. Het licht wordt steeds kouder en minder. En ik denk: ik ben bijna niet buiten geweest toen het gras nog hoog stond en bol van groen de bomen waren. Teveel te doen en schrijven voor brood verduistert de geest. En zelfs…

Buiten is het donker op deze vroege novemberdag. De gordijnen zijn gesloten als afgeschermd van de diepe nacht. Mijn hart zoekt naar woorden zoals de aarde zoekt naar zon. De mist is weer gekomen als reactie op de grond. Er is vandaag weer zoveel te doen en de zon breekt nog niet door. Daarom zoek ik een morgenster. Want ergens diep verborgen…

Voorbij zijn de dagen van zomer en zon waarin de vroege vogel in de eerste zonnestralen zijn ochtendliedjes floot regen nog verfrissend was wind heerlijk verkoelend in plaats van nat en kil de dagen waren lang avonden meestal buiten geen sombere najaarsblues maar vrolijke zomerrokjes het is voor de geuren en kleuren dat je de…

Het is net of ik het gehuil hoor van een ontwakende wees, de poort naar vrijheid is gesloten achter elke boom ligt een rugzak vol herinneringen ik loop door het bos gevolgd door de geur van dood steeds vrolijk lachend op het moment dat het moet het smink zal steeds dikker aangebracht moeten worden ter verberging van de pijn…

Ook spinnen houden het voor bekeken hun web loopt leeg nu schuilen in kelders en in spleten…

Bladeren die van de bomen vallen die vormen samen een tapijt meteen daar wil je met je voeten dwars door heen en laat je vreugdekreten vrij-uit schallen Snel nog even dollen en genieten Het duurt nooit lang voor dat het weer gaat gieten…

Wanneer de ochtendmist niet prijsgeeft al wat is en ik in mijn auto door de versmalde wereld rijd dan weet ik: het is weer herfst…

Het schoonste aan die rozen zegt mijn vrouw ze hebben gezichten ze kijken ons aan er staan vier stokrozelaars in een vierhoek voor ons raam…

de aarde doorweekt, de luchten grijs zo luidt het verhaal van donkere dagen het seizoen van regen en wilde vlagen van brakke dijken en meeuwgekrijs naaktheid alom, het landschap schraal de geploegde akkers dromen al en bomen kleumen in naakt verval met natte voeten en kruinen kaal toch hoor je buiten de straffe wind nog vrij van depressie…

Dit is oktober stokrozelaars die het nog wagen rozen te dragen als waren het trofeeën fris gesculpteerd waar dauw aan kleeft…

Daarbuiten was herfst een mengsel van kruiden iets van rozijnen een rode wijn het kon onmogelijk een geur van nog zomer zijn…

En dan is het herfst de beuken worden stiller van zwijgen komt goud…

in rode schijn gevangen door de lage zon tonen bladeren hun afscheidsgloed doen zich een laatste maal tegoed aan licht en warmte in dit teer moment kort voor de val geeft herfst zijn stervensgroet…

Mijn bladeren verkleuren, ik verlies in kracht, een stormwind raast, in mijn kille donkere nacht. Machteloos kijk ik neer, op ooit mijn glorietijd, thans vol zorgen en zwaar, loslaten, een hele strijd. Nog voedend in mijn gedachten, vanonder de dikke humus wond, schieten fraaie beelden, als paddestoelen uit de grond. De…

Mijn stemming is als het weer, niet weerbestendig maar meer, vandaag regen morgen zon vandaag windvlagen, morgen, tja morgen is mijn stemming misschien wel, minder aan het weer onderhevig dan vandaag!…

herken het maar al te goed vooral uit films waarin ik niet meespeelde herken het dolen wel door de mist al dacht ik vaak: heb me vergist het kan niet waar zijn maar herfsttijd staat voor alles vaak door vocht en kilte of luchtdruk tegenelkaar slapeloosheid die dan overvalt vertel mij maar niks over gekleurde bladeren: ik heb er wat…

Welja. Het is er herfst voor. De boom en het raam ervoor. De boom die eerst alleen van uitbundigheid wilde weten (toch stil) en almaar vogeltjes toeliet en bladeren vouwde, als wilde hij tot in de hemel komen, waarvan ik al wist: in de hemel komt men niet zomaar, niet op een doordeweekse dag, tenminste is nu als ik ben, achter het raam…

Herfst Het gebladerte is hopeloos zwak. Het licht is een zwak schijnsel der liefde. Vergankelijk rood moes valt van de vermoeide takken zonder lust tot leven uit hun zelf. Sterrenstond komt weldra op. Vergankelijk geel en rood en zwart geraapt gebladerte. Het heeft geen zin meer voor hen te leven aan vermoeide tak en stam. Herfst is lijden…

Bloedrode beuken pronken met toch ergens iets verdrietigs hoorbaar als hun vruchten onverstoorbaar en gestaag weer op de bodem vallen…

Zaai de paddenstoelen in mijn herfstig hart als ik naar onbekende oorden reis, verstrooi mij in de sporen van de golven van een bloemen oceaan en zal ontwaken voor het naderende einde, laat mij zwarte aarde eten indien ik in de armen stijg van een argeloze orkaan, die mij aan de geparelde zwijnen voert als aandenken wat voor…