Netgedichten

netgedicht (nr. 46.479):

Ongestoord ?

Lente verpozing, opwindend
dichtbij, nog onbereikbaar,
zover haar sterren staan,
vaak niet met het blote oog
te zien, levend energie van
licht voorzien, waaruit ik de
dagelijkse portie adem haal.

Kleeft aan de mist van
winterslaap, vergeeld
perkament van beide handen
uit een gestold hart dat
zonder licht door vorst en
regen gedeeld en is vernist.

Een nieuwe ozonlaag het
bitterzoet van zonnestralen
doopt in lankmoedigheid
toebedeeld, wordt geaderd
marmer vloeibaar door het
bioritme van een visioen.

Bloed klopt in het uurwerk van
een meetbaar wiel, het recht
bronwater te tappen uit een
naderend seizoen, te voegen aan
de ziel van mijn koninkrijk, nu nog
ontzegd, zodat ik ongestoord verder
droom, misschien wel levensecht.