Alle inzendingen van Adeleyd

Met weemoed denk ik aan de tijd toen we in de tuin van mijn grootouders palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever - om de volgende dag mee te nemen naar de kerk en in de namiddag van Palmzondag naar de velden te gaan en die op de akkers te planten. De geur van die kleine blaadjes vult nu nog mijn herinnering en gelukkig wisten we als kind…

Ze staan er weer, de krokussen, verscholen nog in ’t gras. Ze wachten op de warmte van de zon om blij hun kleur te laten zien, hun pracht en tederheid. Maar kunnen wij nog wachten? Waarom moet alles toch zo vlug, zo druk en zo gepland, hoe kan het toch dat wij niet leven als het licht dat komt en gaat, dat tijden kent en rusten laat? Een…

Er bloeien al sneeuwklokjes. Ze staan fier opgericht, tegen alle negatieve weersvoorspellingen in. Groen en wit, heel feestelijk, al moeten de bomen nog eerst even rusten eer ze gaan juichen in hun bloesempracht. De sneeuwklokjes werkten al hard om hun tere blaadjes en bloempjes naar boven te krijgen, maar ze deden het toch maar, ook weer…

Na even wachten valt soms alles weer waar het moest zijn: de stilte, het betrachten van de vreugde, hang naar lente of naar wijn. Soms kan ik haast niet wachten, vult mijn ongenoegen heel de lucht en ziet niet meer wat echt belangrijk is: de tederheid bij 't zien van pijn, het heel geduldig groeien van de eerste lentebloemen, de lach van…

Nu laat Gij, Heer, uw dienaar gaan, vol vreugd' mocht hij uw heil verstaan en zien in 't Kind dat onverwacht hier in de tempel werd gebracht. Een licht is Hij voor 't heidenvolk, van Israël de vreugdetolk, de glorie van uw goedheid, Heer, mijn hoop vervuld, ik wens niets meer. Een teken dat weersproken wordt, dat opheft of dat nederstort…

De tijd staat stil, de dingen wijken, de witheid van de sneeuw bekoort nu niet. Er is nu enkel het verdriet, de onmacht om nabij te zijn, de dingen ongedaan te maken, te zien hoe alles onbeduidend en van geen tel meer is te weten. Toch moet je door, je kan niet anders, het leven vraagt niet om je lach, je ironie of je verklaren. Je kan…

Wij dragen ’t zijn in broze vaten, want wie we zijn, we weten ’t niet. We kunnen enkel achterlaten wat iemand niet met ogen ziet: de liefde die we ooit eens gaven, de dankbaarheid om ’t levenslicht, de vreugd van iemand die we laven, de woorden van een klein gedicht, want of we ooit hier echt beminden, heel zeker weten we dit niet, we…

Na zwarte dagen, uren vol van pijn en vragen, schijnt nu de zon zo vredig sterk. 't is winter en de dagen lengen, en plots is er weer vrede met heel dit klein bestaan. Waar ook die vrede plots vandaan, ik kan alleen maar danken en vanbinnen juichen. Ineens is iedereen gezegend, ook al zien de mensen niet hoe ze zo stralen, hoe ze vredig…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…

Ook vandaag gaat de zon weer onder, na alle regen en zoveel drukte om het begin van een nieuw jaar. Ze is vriendelijk en rustig, helemaal niet boos om onbegrip en dwaasheid die ons mensen soms komt bezwaren. Konden wij maar wat beter onze kalmte bewaren en dulden wat we toch niet kunnen veranderen. Geel daalt de zon door prachtige wolken…

Ik heb geen wensen voor het nieuwe jaar want soms moet je een omweg maken die achteraf de juiste weg blijkt te zijn geweest. Ik heb geen wensen voor het nieuwe jaar want ooit zijn fouten nodig om de echte oplossing te zien die ook anderen helpt. Ik heb geen wensen voor het nieuwe jaar want alles komt en gaat, ook zonder rekenen. De dag…

Ze tollen rond zonder zin en voegen niets toe aan al het bestaande. Toch maken ze veel lawaai terwijl ze de rust verjagen en nergens landen. Als muggen in een zomernacht blijven ze kwellen en maken ze kabaal. Wie kan hen stoppen? Wie weet raad? Hebben ze ook al bloed geroken? Laat me proberen stil te zijn, enkel te kijken, te horen, te…

Deze namiddag was ik in een afdeling van bejaarden, dement en blijkbaar ver weg van deze wereld. Welke wereld is de onze, wat hebben we gemeenschappelijk? Kerstmis nu, een Kind, wat herders en de hoop op vrede. Waar is hun geest? Wel zijn hun lichamen veilig en goed doorvoed en verzorgd, gekoesterd zelfs soms, maar waar zijn zij? Hoe met hen…

Te midden van de duisternis verscheen het Licht dat vrede is, dat heel de wereld vreugde bracht, dit Kind geboren in de nacht. Dit Kind geboren in de nacht, door Israël zo lang verwacht is nu verschenen ons tot Licht waarvoor elk spoor van duister zwicht. Waarvoor elk spoor van duister zwicht, zo stralend staat het opgericht dat ieder…

Twee vrouwen en een nieuw begin, hoe glanst de vreugde binnenin van roze dageraad. Maria heeft een groet gehoord, de engel heeft de droom verwoord van God komt nooit te laat. Nu spoedt zij zich verwonderd blij als lentepracht, een lied in mei en groet Elisabeth. Het kind springt vreugdevol in haar, begroet Maria wonderbaar want God…

Hoe moeilijk soms, het telkens weer vergeven waar de ander faalt. Wie ben ik dat ik dat mag, ja moet daar ik toch ook belast ben met veel fouten? Hoe groeit de wanhoop waar dit weer niet lukken wil, ondanks het fel betrachten? O kon ik toch de heftigheid, de drift in mij en in de ander wat verzachten. Maar ergens klinkt 'Gaudete', ja, verheug…

De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje. De sneeuw kent eenvoud en vertrouwen want durft te vallen zonder vrees terwijl de bange mensen…

Nu weer de tijd van groot verlangen, van heimwee en van blijvend groen; toch blijft elk jaar een beetje hangen en wordt het nooit meer net als toen de eerste kaarsjes gingen branden; de rode linten droegen licht want Kerstmis was weer gauw op handen en alles wees naar ’t blij bericht dat Jezus weer op aard zou komen en mens zou worden,…

Dit zijn beslissende dagen: groeien naar meer vertrouwen, vergeving en stilte of opstandig worden, oog om oog of meer. Je hebt steeds weer de keuze. Dit zijn beslissende dagen: groeien naar licht, al is dit nog verborgen of toch de duisternis omarmen, alsof die heil brengt. Je hebt steeds weer de keuze. Loslaten is zo gauw gezegd, maar kijk…

De natuur weent nu ook, al sieren zoveel bloemen de graven, de plaatsen waar de mensen komen om eens even stil te staan bij wat echt belangrijk is. De liefde die gegeven werd of ontvangen, die verder gaat dan enkel maar dit korte bestaan. Er is treurnis, eindeloze rouw om hen die gingen, spoorloos zijn of opgegaan in een grijs verleden,…

Zovelen die hier waren zijn nu al heen gevaren, ze leven in het licht. Zovelen die hier streden of erg hebben geleden, ze leven nu in ’t licht. Zovelen die we liefden misschien ons ook ooit griefden, ze leven nu in ’t licht. Zovelen die hier straalden, die ons van God verhaalden, ze leven nu in ‘t licht. Zovelen die we eren, als…

Soms maken wij de ander tot een antwoord groter dan ons verlangen maar we zien dit niet: we turen door de glazen wand van eindeloosheid terwijl de dagen korten. Eigenlijk zijn we allemaal op zoek naar bevestiging, aanvaarding en vertrouwen, maar we jagen andere dingen na omdat we blind zijn of onszelf ontlopen. De bladeren vallen nu in…

Ik kan het niet geloven dat ik morgen al zo oud word dat in vroeger tijd het leven wel zou stoppen. Zegt ons de Bijbel niet dat zeventig het einde is, of tachtig als je krachtig bent en ijzersterk? Wat nu nog komt is gave, maar zo was het eigenlijk altijd, soms zonder het te weten. De dankbaarheid zou nu mijn dagen moeten kleuren, nog meer…

Juist nu is er een kind dat juicht, een mens die treurt om een geliefde die plots sterft, en een ander die verliefd is en zingt en danst omdat de hele wereld anders lijkt en mooi. Juist nu is er het misverstand, de haast, de onmacht om elkaar te begrijpen, vast te houden en te troosten, verder te gaan met wat de moeite waard is. Juist…

Een zonovergoten zondag, met wind die het licht doet dansen door de ramen; weemoed wordt geboren want morgen is het al oktober: de bladeren gaan vallen en heel de herfst kondigt zich aan, met regen en stil verdriet, met afscheid en woorden die niet meer gezegd zullen worden, te laat om alles nog in te halen, goed te maken. Dit korte leven…

Verloren lopen op de heide, ongeweten dezelfde weg een tweede keer gegaan. Is zo ons leven soms ook niet: herhaaldelijk weer fouten maken, dwaas zijn, ongeduldig? We dolen en we zoeken, trachten te verstaan hoe anderen in eigen wereld leven, want iedereen bewoont dezelfde aarde maar heeft eigen denken, voelen, streven en niemand weet ten…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw. kijk nu nog even naar het blauw dat…

Heel langzaam dooft de dag, er is nu nog wat licht, maar ’t wordt al wazig; de drukte van voorbije uren neemt nu af, al golft het dwaas gedraaf heel langzaam nog wat na. Er komt weer ruimte voor de ernst, de vragen die zich nooit helemaal laten wegdrukken, al proberen we nog zo hard. Maar soms is het ook goed van nergens aan te denken. Slechts…

Leer me het geheel te zien: de grootsheid van dit heelal, de afgrondelijke diepte van de liefde, de pogingen tot vrede, de kinderlach te horen, en de stemmetjes hoog en blij. Leer me dan niet te struikelen over een molshoop, al doet een keitje in een schoen ook pijn. Leer me het geheel te zien: de afgrijselijke armoede waarin zo velen ook…

Misschien moet ik worden als het gras: dicht bij de grond, ongezien wanneer je het vergelijkt met de eik, maar goed voor iedereen die van groen houdt en zelfs voedsel wil zijn voor anderen. Misschien zijn we veel teveel bezig met wat we denken dat belangrijk is: een hoge positie, genoeg geld om het er goed van te kunnen nemen, tenminste…