Netgedichten

netgedicht (nr. 50.647):

Gebeden

Gebeden zijn als harpensnaren in de nacht
die trillen onder ranke handen
van tederheid en moed, van dank ook
en verlangen naar wat zin.

Hoe schuilt mijn hart zo binnenin
dit broos bestaan, vol klein vermoeden
want zekerheid is slechts in droom
te vinden, elders niet en nooit.

Toch gaan de dagen verder, ongevraagd
tot plots de vragen hier geen vraag
meer zijn, maar licht verschijnt dat elke
nacht verdrijft en dat we weten;

al is dit weten nimmer met ons hoofd
en gaat het weer voorbij, - het duurt
maar even – maar toch tilt het ons op
en maakt meer nieuwe krachten vrij.