Alle inzendingen van Astrid Voerman

lichtvoetig treed zij voor het voetlicht danst zichzelf tot gevleugelde zwaan reikhalzend vliegt zij voorbij de werkelijkheid en waan van dit aardse bestaan alle ogen, op haar gericht tot het doek valt en zij eenzaam huiswaarts gaat in een nacht zonder licht thuis toont de spiegel haar vermoeide gezicht de weegschaal kroont haar tot…

Ik had iets willen zeggen wat jij verkeerd verstond toen jouw woorden vielen buiten zinnen...op de grond langzaam raap ik de scherven bijeen van wat ik dacht dat er was maar misschien dat het nooit bestond het leven valt niet in rechte banen, want alleen en in tranen, schrijf ik op de beslagen ramen waarachter jij verdween waarom…

Ik wandel door dagen van vroeger laat kleurt de zon de avond rood licht klimt in huizen van straten stroomt uit ramen in een stad waar ik eens iets moois gevonden had maar ik raakte het kwijt en weet nu niet meer wat... mijn zintuigen vangen geuren en geluiden uit een verloren tijd ik droom alles terug, liggend tussen bloemen in het…

De schemering draagt de zwaarte van de nacht met zich mee stemmen roepen, vergeten namen uit het hart van oude bomen en ik val als een ster in de spiegel van de zee naar de bodem van een diep en donker dromen... waar oude wonden helen, verzonken herinneringen eenzaam wachten...op het licht voor jaren bedolven onder water,zout en…

Dichten brengt mij dichterbij de dingen, die ik voel want meer nog dan ik zeggen kan is schrijven wat ik bedoel... de woorden... wandelen met mij nooit verder en veel dichterbij mijn hart en in mijn hoofd laten zij zich vinden in hun eigen stralend licht dat nooit wordt gedoofd...…

Jouw handen... hebben mij in liefde grootgebracht en kleding ontworpen uit kleurige stoffen vrolijk en zacht... wanneer jij lacht om verhalen van vroeger die wij in geluk nog steeds kunnen delen dan wil ik jou bedanken en zeggen dat de herinnering aan die tijd nooit verdween... want het voelt als een warme deken van licht…

Gooi mij niet weg alsof het niets is want de takken van de bomen vangen mij toch wanneer ik val omdat er altijd iets zijn zal om voor te bestaan en wat ik mis... in dit oneindig tranendal schijnt soms toch de zon dus mij krijg je niet klein al moet ik door stof gaan ik zal altijd weer opstaan en doorgaan met leven,…

Ik liep alleen met lange stille stappen door zachte witte wolken heen toen de mist in mijn hoofd verdween probeerde ik jou te bereiken mijn armen te kort om zo ver te reiken ik bleef maar zoeken en kijken zo lang als ik kon tot een eenzame traan langzaam opsteeg naar de zon maar...niemand kwam ik tegen mijn hart huilde…

De ochtend ontwaakt door nevelig licht ben ik aangeraakt mijn blik is gericht op het wolkenland waarachter ik mijn schepen verbrand kleine deeltjes as,door de wind verjaagd, stukjes verleden verdwijnen vertraagd, tot zwarte stipjes... aan de horizon als in een film die langzaam vervaagd nu ik zie ze nog staan maar kom ze denk ik nooit meer…

Eiland van zon,zomerse bron, koffers vol luidruchtig vertier reizigers meren af en aan in vrijheid...om weer weg te gaan maar jij zei de winter is hier een oase van rust en stilte....voor de storm wanneer een boot soms niet uitvaart of opdoemt uit een mist van verlangen naar vrienden van vroeger om samen te lachen, te praten later…

De woorden uit een oud gedicht bloeiden, als rode rozen in mijn hart op zoek naar liefde maar ik strooide ze uit op de wind in een nacht zonder licht dat door wolken heen breekt en alles verdween uit het zicht soms lijkt het of één van die woorden mij heel stil begroet geschreven...op de wolken in een rode gloed die soms door de zon…

mijn masker nam ik af toen ik voor jou viel maar jij kwam te dichtbij en kraste koude winterwoorden op de ramen van mijn ziel ik dacht toen dat die woorden voor altijd bij mij hoorden en leefde lange tijd in de echo achter die leugen als bevroren maar niet alles ging verloren in die kilte want nog steeds kan ik de warmte van…

Hier leef ik in de spiegel van de lucht en drink het licht uit kleine dingen de wind vraagt mij ten dans, de zee zal blijven zingen en de zon kust gedroomde woorden wakker tot een nieuw gedicht als een kleurrijke vlinder die ik vond op het strand van mijn gedachten...…

Jij bouwde een huis van niets tot iets maar er kwam geen nieuwe start want genadeloos timmerde het noodlot zijn spijkers in jou hart en ooit werd nooit... wij zijn nu zonder jou en ook ons thuis zijn wij kwijt maar we blijven hopen dat je ons kunt laten weten hoe wij moeten lopen want de weg terug die er niet meer is ligt vol met…

je leeft als een kind in een landschap van liefde op de adem van de wind de bergen een reflectie van oneindig geluk maar in diepe dalen vallen dromen soms stuk je begint te verdwalen in een zoektocht naar meer versplinterde idealen met als enig houvast gesponnen verhalen geweven in goud een prins op zijn paard die voor altijd van je…

Verwaaide vlinders vallen via vensterglas als bloesems omlaag in de schoot van mijn ijsjurk die ik draag voor het laatst vandaag want de winter is dood - licht valt vol zomer-zin mijn kamer in aarzelend probeer ik het te vangen in een glimlach naar de zon warmte ademt in mijn huid en ik dans de winter uit…

De tijd staat niet stil wanneer ik dat wil al ren ik voor mijn leven alles haalt mij steeds weer in en wat ik onderweg verloor kan niemand mij meer geven wat heeft het nog voor zin dat jachten en dat jagen er zijn soms van die dagen daar spring ik midden-in dan stopt de tijd voor even ontstaat er een begin het leven echt beleven dat is…

op mijn tenen loop ik door een omgekeerde wereld ik ben hier onbekend maar heb een droom in mijn armen te beschermen tegen een naam die de droom zelf nog niet kent zelfs in de stilte hoor ik het gefluister woorden ademen in alle hoeken van het duister hun schaduw lacht elk wolkje uit de lucht het spiegelt in de nacht en…

In dit land struikel ik niet maar zie de stenen zingen in de zon handenvol juwelen eeuwenoude wijsheid binnenin de ziel van het zijn ontstaan door stralen van warmte lichtjaren ver hier vandaan gekleurd en gevormd van vroeger tot nu en later door zon, lucht, water zand en zout het hart van een steen is niet koud maar een baken van licht…

In vleugels strekte ik mij naar jou uit en vloog vanuit de winternacht tot ver voorbij de horizon omdat ik zeker dacht te weten dat ik jou daar vandaag vinden kon in het veelbelovend licht smolt jij als sneeuw voor de zon niet langer bevroren voel ik mij als herboren uit blijdschap dat ik jou vond kleur ik deze lente-dag met jou als lach…

De wind waait sterren in mijn haar zolang ik op je wacht ben ik de koningin in de schaduw van de nacht want ooit, hier vonden wij elkaar een dierbare herinnering Als een gevallen engel sprak ik jou toen aan vertelde van het offer je vleugels af te staan ik zag de woorden breken in tranen op je gezicht je hoefde niet te smeken we vlogen…

Hou mij vast en dans met mij door de dagen van ons leven dan zie je mij ten voeten uit veel meer kan ik niet geven Laten we dansen over de smalle grenslijn tussen liefde en haat waarheid en pijn onbetwistbaar bewijs van ons samenzijn alles heeft zijn prijs dus ik volg en jij leidt onze glazen zijn nog vol dus wij drinken...op de vrijheid…

Was jij dat die plotseling een andere weg in moest slaan nadat wij jarenlang hetzelfde pad waren gegaan? ben jij dat die ik hoor als een fluisterende stem in de nacht terwijl ik mijn oor als een schelp te luisteren leg en nergens meer op wacht? de woorden zijn zacht komen geruisloos binnen en vormen, onhoorbaar de zinnen van een verhaal…

Stel dat gisteren niet bestond en ik vandaag pas mijn leven weer vond dan nog voel ik de pijn van alle woorden die eens mijn hart doorboorden ook al zijn de ruzies bijgelegd en was het niet zo bedoeld, het is wel gezegd met stemmen als een vlijmscherp mes dat aan twee kanten snijdt dat gevoel raak ik nooit meer kwijt daarom draag ik mijn maskers…

ik ben... het kind op de schommel in het zonlicht dommel ik maar schrik wakker in het licht van de maan dan is het tijd om te gaan en dansend door bossen omhels ik de bomen vertel al mijn dromen niemand neemt mij met zich mee dus dans ik ver...tot aan de zee die daar altijd op mij wacht en elke nacht een ander lied zingt niemand…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

het ijs smolt niet voor het vuur van mijn verdriet dus voetje voor voetje, breekbaar als glas laat ik achter mij, wat vroeger was mijn verdriet en pijn slechts een vage rimpeling in het troebele water van de zee waarin ik vroeger zwom maar niet verdronk... mijn oude ik kijkt naar mij aan de andere kant van de spiegel ik ben vrij... maar…

een kind doet haar eigen zin en springt de morgen in plukt woorden, als bloemen en vlecht ze ineen gekleurde kralen aan een gouden koord waarmee ze dansend zinnen vormt woord.. voor woord..voor woord de bomen fluisteren de wereld zo licht als vanzelf ontstaat een nieuw gedicht op weg naar de volwassenheid is langzaamaan die schat aan…

soms dacht ik dat ik wel gelukkig was in mijn huis gebouwd op dromen van glas omdat de zon zo mooi naar binnen scheen toch voelde ik mij daar ook vaak alleen maar nu ineens heel onverwacht wordt de dag een vriend van de nacht staat de angst weer voor de deur en veranderd alles van kleur wat zou ik moeten beginnen? ook al laat ik niemand…

een rode maan verlicht de nacht en sterren, als tranen houden de wacht stille glinsteringen aan de lucht de zon neemt haar plaats in met een zucht want een plek om te stralen is hier niet zelfs de wolken zijn gekleurd door verdriet in dit heelal van verloren dromen sluit ik mijn ogen maar kan niet ontkomen de gewichtsloosheid van mijn bestan…