voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 38.967):

Stil

Vanmorgen klonk
het zingen van een vroege vogel
zo zorgeloos,

het verlangen dat
daarin verborgen lag,
die wens om te vliegen,

haast onzichtbaar te landen
in de belofte van
een nieuwe dag

ik probeer dat gevoel
in tijd te vangen, raak
een verloren vrijheid aan

voor een enkel moment
valt het licht uiteen
in schaduwen die ik

nooit heb gekend, vergeten
namen, één voor één,
kleuren de avondhemel rood

zij trekt een duister
nachtkleed aan, draagt
haar sterren

oneindig groot, ik
struikel over stenen
om bij stil te staan...

Schrijver: Astrid Voerman, 5 mei 2011

Geplaatst in de categorie: vrijheid

1
2
3
4
5

4.6 met 28 stemmen

891

Er zijn 13 reacties op deze inzending:

katty, 14 jaar geleden

De aarde dompelde zichzelve in. Schaduwen die speelden met lang vergeten beelden.

marije Hendrikx, 14 jaar geleden

Om bij stil te staan, zo mooi; de vogel zal hun schaduwen ontstijgen; hun liefde zingen en hun vrijheid naar de hemel dragen.

Monique Methorst, 14 jaar geleden

zucht zo mooi!

Fari HS, 14 jaar geleden

Ik dank je voor je aangename woorden.

Coby Poelman-Duisterwinkel, 14 jaar geleden

Verstillend mooi! -Zij trekt een duister nachtkleed aan- heel beeldend.

Maria Voerman, 14 jaar geleden

Heel mooi dit gedicht verwoord Astrid. Prachtig!

Martien Montanus, 14 jaar geleden

Prachtig jouw stilstaan in woorden!

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

Wat een prachtig gedicht!

Marije Hendrikx, 14 jaar geleden

om even bij stil te staan........ mooi!

jan haak, 14 jaar geleden

Mooi monument voor bezinning...over stenen om bij stil te staan...

kerima ellouise, 14 jaar geleden

soms raakt een vleugel een wens aan...terwijl de andere vleugel nog geklemd is tussen schaduwen...Mooi en rakend!

Irmlinda de Vries, 14 jaar geleden

Je verwoording treft me. We genieten vrijheid, maar dan in de schaduwen van een moeilijke tijd. Mooi beschreven!

julius dzs, 14 jaar geleden

Buitengewoon en mooi.

Geef je reactie op deze inzending: