Netgedichten

netgedicht (nr. 34.292):

Gestolen dans

Verscholen in verdriet
achter het masker
waar niemand ziet
wat echt is en wat niet
vroeg jij mij ten dans

en ik zag, hoe die ander
jouw stappen overnam
wij dansten door een
eeuwen-oud verhaal
dat ons zomaar
overkwam

Mijn voeten volgden
jouw passen, zo licht
wij droegen elkaar
door tranen van vroeger
haast zonder gewicht

gebroken spiegels
tonen geen gezicht
maar een stem zong
zie mij... voel
hoe ik verander
ik word jou
en jij wordt mij

toen vond ik jou
weer in die ander
een gestolen dans
voorbij...

Schrijver: Astrid Voerman, 10 augustus 2010

astridvoerman

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: filosofie

dans

4.7 met 60 stemmen

781

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Fari Hs, 15 jaar geleden

Een zeer mooie derde strofe in je gedicht. Graag gelezen.

Henk Knibbeler, 15 jaar geleden

strofe 4 maakt het gedicht hier, je hebt die dans als een heldere metafoor toegepast, de passen zijn voelbaar in de voorbijschrijdende tijd, mooi Astrid!

Maria Voerman, 15 jaar geleden

Heel mooi beschreven gedicht!

Martien Montanus, 15 jaar geleden

Heel mooi deze danspassen achter het masker!

ingridvoerman, 15 jaar geleden

mooi geschreven,als een droom die voor even werkelijkheid werd.

mobar, 15 jaar geleden

Indringend verwoord gedicht.

Coby Poelman-Duisterwinkel, 15 jaar geleden

Knap bedacht deze filosofische dans!

Geef je reactie op deze inzending: