Alle inzendingen van Elze

woonde ze nog aan de zuidwestkade vandaag vertrok het vlaggenschip naar het boeienoord, voor anker en met het kompas geloosd krijst de hemel het water blankgrijs relikwieën als tentoongestelde obelisken vertellen in deze manke tot zwakgemalen winter dat eens het verleden het nu trotseert met het antwoord van het heden waarom dán toch…

de vulpen gedoopt in blauwe inkt, aap noot mies en de stilte in de klas het vloeipapier sprekend aanwezig of ik zou willen of het nog net zo was, het uitzicht op de vijver met eenden en een toevoeging van verbeeldende gedachten doch, het heden is als een lente die het voorjaar ontwijkt in een collectief doch eenzaam verhaal het speerpunt…

hoe ik het springtij ontloop om mezelf in eigen armen te dragen wanneer de opzwepende wind zich als een beul gedraagt manen gedachten mij om te verzinken in de diepste krochten van mijn ziel, want gedachten wenken me wijl ik aan de oever sta van een gebed dat ik in zekere mate cynisch benader om vooral de reden dat mijn geloof spreekwoordelijk…

wat gisteren in mijn onmacht lag te sudderen rijpt nu als een aambeeld onder de hamer van een uit de toon geraakte smidse vanachter de blaasbalg lief ik jouw muziek die ik als mokerslagen onthaal in het voorportaal waar alles samenkomt soms wens ik gisteren terug wanneer de dag traag als verwaaide as zich verspreidt over talloze nukkige…

hoe haar landschap kleurt in een valwind waar schaduwen worden weggehoond en wolken geletterd de toekomst herschrijven in de muze die alle facetten van mijn reuze raderen kent en kloksgewijs mijn wijzers richt wanneer ze als gebogen fruit de appelhof die mijn gaard bevlekt ontdoet van valse overtuigingen met een gloed van een getuigde…

goh, om van haar te houden is makkelijker dan haar loslaten aan de artsenij van goed bedoelde handelingen die vooraf gaan aan ellenlange zinnen tjee, hè gisteren zag ik de ganzen nog landen op de kwelder van het prehistorisch Wad dat gelegen ligt onder het gif van de kolencentrale in de Eemshaven man, geen wonder dat ziekte en onheil…

hoe de spoelaarde zich ook ontvouwt dringen vreemde entiteiten achter het etiket dat half verbleekt de wereld verkent achter het verdroten ongeletterd verdriet handen voelen in het woelen van de gekrulde vingers die in elkaar gestoken iets delen, het delen van gepassioneerde woorden die in het stemgerei hun kracht van gisteren hebben…

hoe de wanhoop ook wordt aangehinkt, bestierd met radeloze verschijn-woorden die uit het niets op de filmrol wordt versneld al ware het een opname uit de jaren dertig het hakken in het ijs dat nog bevroren dient te worden, het zoeken naar de bijl die nog bij de smidse in het vuur wacht op het modelleren, het kruid tegen alle gewassen die…

mocht ik een regenboog zijn dan kende ik al jouw weten, nu sluimert de zinspeling als een kwade nacht in een weerzinwekkend tafereel zou ik je willen omhelzen in de kleuren die ons tekenen op het wit verlangen en waar rust als een pilaar de stoet met een hemels geschrei ten onder richt neen, de tijd klokt verder, verder dan mijn vingers…

het zijn de bekken die mijn keel nog beknellen dan zonder naam want namen zijn de onrust stokers van mijn geest de weg was kort, doch hoekig in de gemeten vlaktemaat , te lang reisde deze reis met als doel het niemandsland het licht was schaars doch priemend op mijn toen nog onbevlekt vermogen om te zien of er welkom op het cocos…

hoe de winter zich etaleert in het voorportaal waar alles schreeuwt om warmte en schaatsen als beitels worden gehanteerd om het ijs van weerzien te kloven vogels honen de rijp van takken wijl hun beenderen als vloeibaar leven zich voortbewegen met vleugels door de tot ballast geklonken zware luchten niets is nog zeker, dagen schaduwen…

terugkijken schoudert mijn zeer in het herbeleven van de scheuten die me baarden, was de tijd maar nooit gekomen en mijn vrucht afgedreven met het getij van een zware zee dezelfde zee drijft nog wild op de baren van mijn bestaan, eens was ik Neptunus die in droom mezelf verslond waar woord en daad het zilte nat bestreden met de zoetigheden…

het restant, de overblijfsel van de zomer staan in schril contrast met wat ik erover wil schrijven, kleine vergaar dingetjes vallen in het niet bij het schrale gevoel waar dit seizoen op broedt ruwe regens smeken de grond om zeeën van verdriet aan te maken, armoe hangt aan de twijgen en de geur van gaan is een binnenkomer voor de late gast…

weer een raadsel opgelost, na de klok verzetten blijkt de tijd onhaalbaar, zijn race is niet te stoppen heb de tijd omgekocht zijn wijzers opgepoetst, hem mijn lichaam laten verouderen doch de tijd heeft louter lak aan het verlateren van jong en oud ik voedde de tijd met de controverse in zijn voordeel te laten gedijen, in de hoop…

hoe meer hoe minder wat ze gaf was dat ze het luchtledige om haar gewelf voedde met de leuzen uit haar hoofd merkwaardig zoals wolken botsen en de donder zijn pijn ver-licht, zo kon ze zijn zoals het weer de piano bedient op de toetsen van bladerdeeg een broche op haar vest en krulspelden die de volgende strijd ging voorspellen,…

deze dag in jou ontmoet, geen opsmuk op de tere plekken maar een carnavaleske invasie van het geheel, morgen is er geen dag maar een beleving in het ontmoeten van mijn IK oké, het leven raast zoals het verkeer zich adert bij knooppunten en allen bekoren zij die ze lief hebben, waarom dan toch hun en wij? maar jij, mijn vaarwater dat…

ook ik zucht wanneer ik jouw verlangen aanschouw wijl het blauw van de hemel de daglicht kleurt naar de zijdeglans in je ogen deze pasteltint is als een wijde boog om de regen gelegd en voorziet de kamers van jouw hart met de inleg vinnen die het roerige water morsten toen de tijd nog waadde in de kwetsbare delen op weg naar het…

hoe kan ik je kloven uit steen als de beitel slechts de jaarringen kent die hij deelt met de jaren die in hem verloren zijn gegaan ik zie nog steeds geen markant gelaat of een geschaduwd silhouet die in ruste het bloed stelpt van de wonde die in hem gespleten woont zelfs de sokkel laat dezelfde kloven zien die in mijn handen de rivieren…

ben ik jou trouw op de klanken van het loflied waarvan jij de noten leerde kraken dán wel op een manier waarvan jij wist dat het mij zou gaan raken? boven de grijpgrage verbazing ontwikkelde ik het sober zijn als een estafette die geen doel kende, slechts de uitgezette lijnen overmeesterden mijn tekortkomingen in een blinde vlek dewelke…

troosten is mij onbekend zoals de lariks diep buigt tegen iedere tegenwind, hun kruin raakt de mijne wanneer de dauw mistroostig langs de lessen van het leven druipt een zweem van ontkenning haakt zich vast in het licht van vandaag die vol kluwen uit het verleden zichzelf tracht te ontknopen het is het wazige verlangen dat aan de deurpost…

hoe vormen zich passen in willekeur tot grillige hoekige fragiele fundamentele aforismen verlijdt het heden naar de bouwers van de eerste op maat gesneden steden zowaar is geen stad aan mij gelegen, ‘ k ben een stakker en schoof me buiten plicht en vreedzaam denken het cillicium wurgt me in een tot koud geregen aanhoudende greep…

in het waarom de wolken drijven, de aarde nat van het nachtelijk verschijnen tuur ik versmalt naar de woorden die voor me opdoemen zoals de mist van staar zich opnieuw lenst naar het werkelijk ervaren mede-dichters, velerlei namen samen op weg, zoals het tuig het zeil en mast gebeuren het roer beminnen naar de vrijheid die we dán toch…

het bereiken van je lot, het stadium beheersen vergt moed wijl de dood al prikkelend je maant om partij te kiezen nooit was ik van keuzes, filterde het bedrog door een zeef zonder mazen zodat de staken als dwazen door mijn voeten priemden ik zwaaide met een ruige lach, behaard en ingetekend met inkt dat ver in mijn spieren was binnendrongen…

hoe mijn huis ons laat wonen en jouw huis de mijne is wie o wie glazuurt de pannen poetst de vensters babyblauw ik leef in samen, met jouw verhaal verlichten slechte tijden met wat schraal gepraat, ach laat toch de stemmen zwijgen waar liefde lichter is als steen, zwaarder dan welke nacht dan ook drink ik mijn bittere uren aan het gelag…

hoe jij kleurde naar de zoen die als een roos in de zomer rijpt, de larf achterlatend en bevrijd van het sculpturen schouwspel waar hamer en beitel je de vorm gaven om in de eeuwigheid te verdwijnen doch reeds in elk stadium waar jou latente verschijning zich verstrengelt met de boezem die me voedde, is hartstocht mijn legalisatie om je…

de naakte waarheid in onberispelijke vorm verglijdt onder mijn voeten en draagt de leegte die ijlings de ruimte vult op het pulserend veld van komen en gaan een vinding die rijkelijk had gebunkerd tot schuilplaats morst nu vloeibare alinea’s op het voorwoord dat herrezen uit een atoom nu blind in braille wordt gelezen vingervlug kraken de…

beneden de oneindige ruimte schreien ontelbare wolken het doorschijnend maanlicht dat zich laat leiden door stromen emoties zonder enig grondbeginsel het eenvoudige van gisteren waar een late wind van de vier gewesten zich nu bevindt profiteert van mijn machteloze woordenbrij die zich tracht te uiten met tekens die ondefinieerbaar delen met…

nergens wordt het later in de tijd die zich verhult met omlijnde schaduw trekkende bewegingen, een uitgewoonde cirkel die september tracht te ontwijken door de vensters voor even te sluiten het bladerdak ontrafelt minitieus het ontsproten jeugdig licht dat gespleten de eindigheid voorziet van baldadige invasies welke de chromosianen…

het land naar zee grenst oevers over de wrakke kwelder die met water lijkt besprenkeld morgen is de zee weer haalbaar dichtbij en draaien kolken onbemand de wisseling van wacht, eb naar vloed in tijden nooit gekeerd, onhebbelijk staar ik naar het Wad dat steeds opnieuw in dromen aanlandig mij verrast zij is als een viool ter hand…

de slaap was vannacht onberispelijk aanwezig, zelfs de taart hing aan de klok die grijnzend naar me keek, vele dromen brachten de kers terug en werd gelegen in een toef van een zoet roomhartig verlangen de bochten in de weg werden verlegd tot wijde hoepels met een enkele strook die het vluchten bleef behoeden daar de omtrek van de nacht zich…