Netgedichten

netgedicht (nr. 78.394):

Siddhartha

ik dwing deze dwaze zonlicht
om mijn gedachten te laten
rijmen op het onwezenlijk
gebeuren dat al in een

ver verleden gestalte
had genomen, dromen
spaarden deze momenten
tot aan het kleinste behagen
van een minuscule valuta

eenvoud bracht mij de macht
over mijn onmacht, liet het vermeende
gebeuren en trooste me met de
diepgang van Shakespeare ‘s sonnetten

mijn angst was een gerede twijfel
om de voortgang van de komende
dagen te zetten in een snel in elkaar
gekunstelde woordpuzzel

waarvan ik de uitkomst wist, maar
in het veld van expressie en volhardende
kunst verprutste ik het spel en saboteerde
ik mijn eigen gelegde wegen

ascetisch zoals Siddhartha zijn
handelingen naar een vervreemd iemand
op zichzelf onbeteugeld liet vieren was
het de tijd die hem het lijden
leerde begrijpen

zinsbegoochelingen waren als
een geregen rijgsnoer van deliria
doch met het herkennen van een ongekroonde
onwetenheid wist hij de vage beloften
te ontwijken en koerste af

zoals solutie zich laat gebruiken
op een eerlijke vrij van vuil
gedegen altruïstisch geweten en
naar de handelingen van het
vruchtbaarste inzicht, dat

Tranen de Waarheid van de Ziel zijn