Alle inzendingen van Gerard

Het onweer dreigt maar slaat niet toe op deze warme dag, waarop ik in je ogen zag dat liefde wisselde voor haat. Woorden zijn zo duur vandaag dat zwijgen nu wel alles zegt. Ik heb me er op toe gelegd, eelt te vormen, laag op laag. We lopen noodgedwongen wel dezelfde ruimten in of door, maar lenen elkaar niet het oor doch draaien om, als…

Aandachtig biddend voor zijn maal hangt de buizerd in de lucht. Zwevend zonder een gerucht spiedt hij naar een grondsignaal. De vleugelpunten trillen zacht bewogen door de warme wind, waardoor hij draagkracht vindt voor het volvoeren van de jacht. Plots duikt hij, stil, poten gestrekt als een baksteen naar de grond. Een veldmuisje weet…

De zware paarden bij het bruine hek met hoofden half geheven naar elkaar likken in een zacht en teer gebaar de stugge haren in hun beider nek. Soms gaat een hoofd wat meer omhoog alsof het wacht op een vertrouwd geluid dat op zal klinken uit het fluitekruid zonnig weerspiegelt in een glanzend oog. Er spreekt een weten uit hun rustig staan…

met angst bedreigd en ook nog machteloos vernederd pijnlijk in zijn hart getroffen een lange slag van vele jaren duur en dan opeens zo moedig breed en recht de rug kalm en verzekerd onbesproken, uitgepraat onaangekondigd zijn vertrek zijn wereld in zijn koffertje voorgoed met opgeheven hoofd vervolgt hij zijn weg hij trekt zijn…

zij sprak zijn naam in heldere letters met warme adem reeg zij die aaneen totdat ineens het woord ontstond dat hij nog nooit zo had gehoord zijn naam klonk niet als wenk en niet als roep om snelle hulp en ook niet als een woord dat kil en vluchtig wordt gehoord zijn naam klonk als een korte symfonie die heel zijn lijf beroerde en zijn…

de tram rijdt krakend verder brutaal en slingerend op zijn vastgelegde weg klanken van het ijzig soort maar o zo lieflijk in het vertrouwde stadsgewoel de klok slaat elf slagen vol gezang de zon geeft warmte aan haar melodie en rust aan mensen in hun haast alsof de dag geen einde kent voor even schreeuwt een man zijn koopwaar prijzend aan…

stroomopwaarts in een drukke straat zijn woorden hoorde hij alleen hij sprak ze uit in zacht geluid en vielen snel uiteen als letters op een witte steen gescheiden van hun zin en zwijgend ging hij verder en dan stroomafwaarts kwam hij terug vermoeid maar bij de witte steen sprak hij ze toe en reeg ze weer aaneen en sprak ze uit in mooie…

Op de grens van weten en vergeten woont ze bij ons maar is er dikwijls niet. Ze kijkt me aan, maar weet niet wie ze ziet, of hoe haar andere huisgenoten heten. Als ze het merkt, gromt ze wat verbeten dat ze ‘t geheugen heeft van een vergiet. Maar vaker kleuren haar ogen van verdriet, als wij haar moeten helpen met het eten. De wereld schrompelt…

Onder het asfalt van de nieuwe tijd liggen de klinkers van de oude straat, die nog op vale ansichtkaarten staat met een allure die men hem nu benijdt. De straat is zijn karakter echter kwijt. Dat wordt met vage termen goed gepraat, door de bestuurderen met een gejat citaat, maar de bewoners steeds vervult met spijt. Straatstenen gelegd in…

Over de smalle weg van de herinnering omzoomd door de mij vertrouwde iepen, waar nog zo veel oude bekenden liepen was ‘t dat ik vannacht mijn dorp in ging. Door de bomenkrans zag ik de schittering van zonnestralen, door bladeren gedempt, die op enkele plekken echter ongeremd oude muren bekleedden met schildering. Geen spoor meer zichtbaar…

Het mooiste meisje van de klas Leek ongevoelig voor mijn blikken dus was het voor mij even schrikken toen ze me vroeg welk boek ik las. Of het misschien ook spannend was? Zo ja, of zij het dan mocht lenen? Natuurlijk zei ik met slappe benen, en dunne stem van gebarsten glas. Ze zit naast me en ik lees voor. Dat is wat ze het fijnste vindt…

De zachte vingers van de nacht strelen langs je blonde haren, die nog de zoete geur bewaren van wat de zomerdag je bracht. Jouw adem gaat onhoorbaar zacht als nauwelijks aangestreken snaren. Kostbaar de beelden die ik wil sparen van mijn kind dat woelend even lacht. De dromen die haar begeleiden in haar zo ademstille bastion zorgen voor…

Als in de stille uren van de nacht, de radio een melodie laat horen, ‘Plaisir d’ amour’ mij komt bekoren grijpt bitterzoet, weemoed de macht. Ik voel een vaag maar toch intens verlies. Geen woorden vind ik om dat te benoemen. Een glimlachendl gezicht dat op komt doemen, verwaaide zwarte haren in een zomerbries. Een warme band, bekend van…

Mijn vader is vannacht gestorven maar hij was nog niet toegerust, voor zijn vertrek naar de verre kust waar hij zijn plaats al had verworven. Hij is gevallen bij het raam zo onverwacht, ‘t licht gebroken dat in zijn ogen werd ontstoken als hij me groette met mijn naam. Als in de herfst de laatste roos de fletse blaadjes af voelt breken…

Soms rijd ik nog wel eens langs het huis waar je toen woonde. Herinner ik me het gevoel van spanning en verliefdheid, maar dat komt niet meer terug, ook niet het gevoel dat er geen einde kwam aan de weg, op weg naar jou. Het huis is verbouwd en de tuin, waarin je moeder zo zorgzaam een kleedje drapeerde vanwege je schone rok, werd een…

In de schaduw van de bomen onder een warme zomerwind sliep ik als een weerloos kind vergleden in een arg’loos dromen. Vaag hoorde ik oude geluiden uit een tuin die er niet meer is. Het voelde wrang, als een gemis dat niet zo rechtstreeks is te duiden. De blijde klanken van de harmonie die door het dorp loopt te marcheren herken ik vaag…

Met vleugels gespreid in de zon gelijk een heer in zijn loden jas, stond roerloos wachtend aan de plas de blauwe reiger toen mijn dag begon. Zijn wijds geopend vleugelpaar vergaart het zonlicht op zijn buik, als ook de bloesems in de vlierstruik zich lavend aan het warme voorjaar. Het riet dat golvend wisselt van klank door wind soms hard…

verlichte tijden op ten strijde voor een ideaal geknecht gebroken maar nu omhoog verheven de macht aan allen begin en einde ik stem kies ja of nee of dit of dat zet in op die of die complex wordt simpel ik ben verlicht ik kies voor mij en jij voor jij zij voor zij en hij voor hij helaas blijft liggen wie voor wij…

ik zie een zwaluw boven mij dartelend in de wolkenloze lucht blij en onbekommerd onbewust vermaak en ik wetend van mijn denken in verhevenheid volg verwonderd zijn ballet hij lacht mij toe grotesk meewarig ik zie een zwaluw boven mij…

Wuft de handschoen, wuft het klein gebaar, wulps de mond en ’t licht in d’ ogekieren, wolvenbeet de bont om ’t blonde haar: vrouwen zijn de wonderlijkste dieren. Bidt de mond den appelbeet te vieren, wijkt de blik te wimper voor gevaar, waait de scheemring over lustrivieren, wenkt het lied over de nachtgitaar, beeft het woud onder…

de tijd loopt snel en lacht kijkt blij en recht vooruit praat in zichzelf knikt blijft dan weer staan denkt na kijkt achterom en wacht hij peinst en trekt zijn plan gaat verder aarzelend en met zichzelf in overleg en in een flits versnelt zijn pas beslist besluit genomen ik kijk vanuit mijn bovenraam de tijd gaat over mij en mij voorbij…

het bonkt springt op in zilverkleurig waas valt neer blijft even stil en kabbelt langzaam terug bereidt zich voor op weer een sprong in zilverkleurig waas ik zie de eeuwigheid vanmiddag kwart voor vier…

Mijn hart is een oude walvis gepokt gekerfd doorboord. Al duizend maal heb ik de zee doorkliefd en werelden omrond met in mijn kielzog de boten van mijn schuld. Nog één keer wil ik nu de toren van Cape Byron zien voordat ik naar het koude zuiden zwem.…

Niemand rook de geur van je liefde niemand wist van de nachtegaal op je tong of dat er hinden door je schedel holden en bloemen zich in rijen achter je adem verschansten. Ik klampte me vast aan je lichaam tussen kruiden en schoven werd je blik een verre wolk. Ik scheurde mijn borst open om naar geschenken te zoeken maar jij vluchtte…

Ik open de balkondeur; de aprilwind gallopeert naar binnen en steigert in de woonkamer. Levensgroot, de neusgaten wijd gespreid, sidderend, bezweet en wild, het lenteros vertrapt mijn sofa, mijn televisie, mijn laptop en loenst zelfs naar mijn saxofoon! Ras grijp ik mijn koperen vriend en ren de trappen af, gejaagd door het edele dier…

Alle banken hebben hun gelieven aan de moede scheemring toevertrouwd. En zij huiveren diep in eigen hout sinds de minnenden zich stil verhieven. Nacht en regen. Soms een roep door 't woud van een duif en het onhoorbaar klieven van het duister, dat zich slapend houdt om de laatste liefde te gerieven. Verder niets. De nacht en ik…

De strakgebonden monden, zonden, in formatie genade kent hij niet de potentaat Maxime hij formatteert de leden streng naar zijn regime betrokken als hij schijnt bij onze natie Als lichaamstaal zijn innerlijk zou schrijven zijn denkrimpels, emotieloos gezicht zijn stem, op enkel frasen afgericht de bril waaronder felle ogen drijven Hoe zou…

Gratis van meeuwen, sierlijke vliegkunst met stijl, besmeurde kleren.…

Lurkend aan zijn pijp, ziet hij herinneringen, om hem heen walmen. Oudje zonder pijp, in het crematorium, rookt nu ongestoord. Groene strooiweide, bezocht door krassende kraai, trippelend in as.…

Licht donker warm koud, de flakkerende winterzon speelt verstoppertje met de hemel van Tanger: langs het strand flaneert de boulevard in een steeds wisselend schaduwkleed. Maar over de baai hangen zware wolken: kamelen drinken ondersteboven van de regenboog en spugen op nietsvermoedende passanten. Een man in een rode kaftan tovert…