Alle inzendingen van Gerjo gerrits

Een meter of zes zink, hout en verf. Vandaag moet het gebeuren. Schuren, verven of vervangen. Met de goede moed begonnen. Al snel regent het pijpenstelen. De goot doet haar werk als nooit tevoren. De smerige kwasten staan gelukkig in de schuur te lachen. Vijandig slaat de regen op het dak. En in de meter of zes wordt het pleit beslecht.…

Kleurloos en somber, stijlvol en vast. Ik kan niet om je heen, je hebt een eigen kracht. Alles ligt in je besloten, de vele kleuren van de boog. Ondoorgrondelijk vlak, grond of dak? Ik wil je niet plagen maar je hebt een tegenpool. Is er een dans waar kleuren ontspringen? Ik weet het niet, dit vele roeren zat. Nu slechts op zoek…

zo eenvoudig als het kan in dit grote mensenland schijnt de zon voor jan en alleman ook de regen als een douche voor een ieder die het wil schoon te zijn van al dat dralen gratis en voor niets vliegen voor jou de vogels in al hun kracht over alle grenzen kon je maar aanvaarden alles is open gestorven om te leven het is volbracht…

een prachtige dag vol van zon en wolken een witte streep hoog in de lucht, zweet op mijn rug gewerkt en gezwoegd, geharkt en geploegd zwarte aarde op de schop, vieze handen mijn hoofd vol met plannen die rijpen als ik handel ruimte hier, een varen daar het begint al wat te lijken, schaduwen worden minder het licht komt op plaatsen waar…

geel en warm licht en helder onmisbaar aanwezig altijd hoog een gouden boog eigenwijs een baan onzichtbaar in de nacht zilveren sporen ochtend gloren geen woorden maar daden gelukkig…

Zowel in zwart en wit, links en rechts, boven en onder, waarheid en schijn, spreken en zwijgen, zijn jij en ik onze weg gegaan. Als vogels in balans met het hart in het midden. Radicaal met nuances in elke vlucht! Zoals in licht en duister, eb en vloed, zomer en winter heeft onze geschiedenis zich een weg gebaand. Nu is het de tijd van belijden…

Zoals we zijn ontstaan in een vruchtbaar wonder, is het heelal geboren uit een grote hand, met een kracht, zo bijzonder. Een geboorte vanuit een veelvoudig snoer: drie zijn één, zo ondoorgrondelijk. Als de cirkel sluit, dan is er kracht, een flits, een bazuin. De kosmos dijt uit, echter het lot is dood. Eeuwige armen verwarmen, met brood…

bevrijding van mijzelf van mijn kleinheid mijn verwarring en mijn pijn maar vooral van mijzelf als ego die de wereld verkleint in alles wat gebeurt perste ik mijn ideeën bevrijding om te zien vanuit de ruimte waarom ik ben geboren en wie ik was toen ik nog niet dacht en mij zelf niet beperkte maar zag vanuit de stilte bevrijding waarbij…

Verlangend maar eenzaam in de woestijn. Een uitgestrekt landschap voorbij alle schijn. Durf ik te blijven nu het image verdwijnt, in diep verlangen, om helemaal bij jou te zijn? Ontdaan van alle drukte voel ik de pijn en de angst voor dit uiterst zijn. Ik ben bang om afgewezen eenzaam te zijn. Toch wil ik niet vluchten maar blijven voorbij…

alles wat is vindt zijn bestaan in liefde door liefde is alles ontstaan wat bestaat wat bestaat is ongelooflijk mooi mooi als de lucht met vogels in hun vlucht in hun vlucht betoveren ze alles in allen is liefde het licht het licht dooft nooit in jou en mij…

Vruchtbaar is jouw nat op deze droge aarde. In stromen ga je voort tot elke akker is gehoord. Striemend vind je weerstand in elk gelaat. Schermen worden opgetrokken maar schuilen is te laat. Verschoven is de aarde, bedolven onder je vloed. Woedend was je baan maar oude sporen zijn vergaan. Schoonwassen is je passie en ik lach van oor tot…

Laat mij dwalen in het warme licht waar gefluister is in bossen vol en oud. Daar wordt geschouwd vanuit schaduwen, vanuit verscholen plaatsen, waar oudheid duurt in ritmes die zijn verstomd. Wieg mij op tonen die vertroosten en laat me gaan waar geen harde paden zijn, maar paddenstoelen huizen en gevallen bladeren fluisteren in natte aarde…

wijds en krachtig ben je onoverwinbaar en groots je golven slaan in de branding de prachtigste stranden bloot je diepte en je hoogte je stilte en lawaai ik huiver als ik voor je sta wie ben je toch want je bent zoveel ik wil je vangen je omarmen bruisend ga je voort ik voel de wind in mijn haren er is vrede voor wie het hoort…

geef mij je arm leen mij je rug geef mij je schouder en voel verrukt ik luister naar muziek tussen ons en beweeg met eeuwigheid in de tijd verwaait het sterven tot een traan in ons hart open zal ik zijn en ik volg jouw voet door alles heen geef mij je oog leen mij jouw hart geef mij je oor en hou me vast en beweeg op de…

alles in mij dieper dan mijn sterven zelf was het doodse zijn hoger dan mijn leven hier was onbereikbaar de hemel die glinsterend cirkelt ik weet niet wat ik zeggen moet mijn diepste verlangen veroorzaakt angstige pijn en botst rondom hoop die doet leven in licht en warmte een eeuwig kruisnest is wat ik zie mijn einde en begin…

Jij bent de uitdrukking van mijn ziel en van mijn dromen, van mijn verlangen en van mijn woorden. Ik vind net zo goed mijn thuis in jou als jij in mij. Vervreemding is een macht die ligt versluiert en houd je af van je echte kracht. Stilstaan op de wind is de toon waarop alles wacht.…

Er is een diepte waar ik voor terug deins: er is géén bron voor gevoel en gedachten in mijn hart. Slechts leegte en duisternis als een zwart gat; pijn, frustratie en bitterheid, verlatenheid en helse smart! De plaats waar U kunt wonen is in leegte en verbrokenheid. Waar U niet bent is de dood. Ik wil het zien, ik wil er niet omheen, het Golgotha…

In het oppervlaktewater ben ik nat gegaan, ik kan niet meer blijven maar wilde staan. Hoewel zelf gekozen kan ik niet zien wat komen gaat. Zonder kans op retour ben ik door een duister wak gegaan. Nu ik daal stijgt snel de druk, hoe diep kan ik gaan? Ik laat me langzaam zakken, mijn longen staan op knappen. Ik heb bescherming nodig, de elementen…

Voortaan noem ik mijn binnenland 'uiten' en mijn buitenland 'duiten'. Zeg me niet dat ik niet duiden kan! Misschien ben ik in mijn 'uiten' wel iemand die moeite heeft met mijn 'duiten'. Voor de rest vul het maar in. Nederland staat in 'duiten' bekend als het 'uiten' van Europa: klein, grote mond, onbeduidend. Een miljoen of…

Diep in mijn brein ontstaat bewustzijn uit het iets, een ondoorgrondelijk mysterie, begrijpen kan ik het niet. Kijkend achter de spiegel is ondoordringbaar een zwarte muur. De bron van mijn gedachten lijkt op een oerknal vanuit het vuur. Iets is ooit begonnen, opdat jij en ik zouden zijn. Op al mijn vragen naar het heilig vuur klinkt een…

De ruimte is immens, zonder dat ik denk; verloren uren. Nee, ik omarm de sterren vanuit mijn wens met heel mijn wezen. Mijn adem schiet te kort, slechts op die kleine aarde wekt mijn adem leven. Mijn aandacht is gewekt en het kleurt de dag, mijn gedachten zijn intens en zoeken mijn gouden wens. Wat zal ik doen wat zal ik zijn, en ik zweef…

Uit het duister, een vertraagde reactie vanuit de oude tijd, de blik vooruit. Hoe lichter je bent, hoe sneller je gaat. En ik vind het mijn plicht, zolang het niet schaadt, wat licht te zaaien voor wie het verstaat. De snelheidslimiet is 299.792.458 meter per seconde. Het is niet alleen een goed idee, het is de wet! Alle neutrino's…

Rond en gaaf, volmaakt, zonder begin of eind. Theorie en praktijk in balans. Eindeloos. In vrijheid, overgave aan gezonde wetmatigheid. Een perfecte baan. Gelukkig. Liefde en haat, geboorte en dood, afstand en nabijheid: er is nog zoveel te benoemen. Tijd. Beleven en ervaren, groeien in waarheid: de grootste cirkel is ook rond…

Als ik wil zingen vanuit mijn tenen, juichen vanuit mijn buik, drinken vanuit de hoge, dan klinkt er geen geluid. De bomen buigen vol ontzag, de dieren huilen, en dwars door alles heen klinkt de donder als een schreeuw! Langs het bospad in de lente, kwaken kikkers in de sloot. En ik daal met een stil ontwaken in de moederschoot van…

Tijdloos ben je, genadeloos in alles wat je raakt. Alles gaat aan jou voorbij, ongrijpbaar voor wat bestaat. Toch krijg ik je door, niet eeuwig is jou bestaan. Maar de wijzers van de klok, ontdekken mij aan mijn gaan. Je gezicht lijkt op een lach, boordevol met leven. Op wie lijk je toch, dat is mij niet om het even. Licht overwint…

De schaduwen bewegen diep en donker; waarom kwam ik waar het afval is gedumpt en iedereen gaat in eenzaamheid. Fragiel met een eigen melodie in duivelshuid en duivelsglans. En er wordt betaald voor elke traan, de pianist doet zijn best en speelt bloot en leeg. En het ritme gaat maar door en door, de tijd komt voor mij, het maakt niet…

En iemand riep: hé jij daar, ik ben verlicht. Jij bent een dwerg, klein, breed en veel te dik. Ik kromp inéén bij zoveel licht en zocht degene die mij verdicht. En ja hoor, lang, dun en veel te licht: een elf wellicht!…

Zonnegloed Er is een ijzig zwijgen diep vanuit de oude aarde, haar stem verwildert en doorboort. Door haar angst is de mens gebonden en lopen slechts de vogels door haar rood. Gevangen door grenzen, en niemand die het ziet zonder oever en gewicht; overweldigend vergezicht! Hoge klimmers, gekroonde bossen, bloesemwangen. Maar ik beween…

Zo prachtig in je eenzaamheid weerspiegel je alle werelden. En in je vrije val spat je uiteen in zoveel meer. In vertraging zie ik wat is, de eindigheid van de kosmos. Eeuwigheid is het tij, snelheid de vloed. En ik, wie ben ik, dat ik mag zien in vertraging? Eb ik weg in die grote zee als een traan? Maar ik, ik zie toch die ene…

Het blinkend schip koerst op de gaten van elke toren, doorploegt het land met haar roer. Eén ruggengraat is nooit gebroken aan het dode hout in het hete vuur. Wijze voeten konden niet meer lopen, ze lopen langs de verborgen bunkers met ijzers in het vuur. Een tafel staat in het midden met vele flessen wijn. De stoelen staan te wachten, wachten…