Netgedichten

netgedicht (nr. 47.006):

Ik breng je naar de dag

In de krochten zag ik hem,
in schaduwen slechts een stem.
Een 'verwerker', gevoelig
en geruisloos, van alles wat gebeurt.
Als een slaaf gaat hij voort,
verdrongen naar de eenzaamheid.
Vervloekt en gehaat
door alle slapeloze nachten.

Vannacht herkende ik hem.
Niet zozeer zijn stem of gezicht.
Ik had medelijden om zijn eenzaamheid
en om het werk wat hij verricht.
Altijd maar weer die kanttekeningen
en het nog dieper gaan dan de dag.
Altijd maar weer dat klagen,
het morren, het om aandacht vragen.

Wie is hij die daar leeft
in de duisternis haast minder dan een beest.
Alleen 's nachts roert hij zijn stem
als een vergrootglas van wie ik ben.
Mijn schuld is groot maar ook mijn winst.
Je reageert op mij, vaak gepijnigd
en benard, soms blij...
het is alsof je nog bent een kind.

Vannacht zal ik je zoeken
jouw handen, jouw gezicht.
Wat uit de dag voortkomt
komt in jouw hart om daar te wonen.
Ik geef jou licht en omarm je
ook al is je kleed de nacht.
En wat uit jouw hart voortkomt zal ik
brengen naar de dag om daar te leven.