Netgedichten

netgedicht (nr. 45.798):

zonder grenzen

onontgonnen land
een wereld zonder grenzen
vruchtbare aarde
maar ik ben bang

meedrijven
maar waarheen mijn god
ik voel de vrijheid
wanneer ik weer wil kiezen

de rups en de vlinder
als het aloude verhaal
geen weg terug
en ik val

stilte overal
ik zweef over een donker dal
mijn ogen dicht
ik voel het licht

spiegelen kan ik niet
de zon schijnt op mijn rug
het verlicht het dal
en brengt de schoonheid terug

geen wijsheid dan te kijken
naar wat mijn ogen zien
buiten is de hemel
ik ben minder bang

een mistig land verdwijnt
in druppels vol met kleuren
onontgonnen land
een wereld zonder grenzen