Alle inzendingen van Julius Dreyfsandt zu Schlamm

mijn ziel spiegelt zich aan hedendaags licht van de verloren oceaan in den beginne was er zicht wazig weliswaar nu, scherper doch vaker en dieper ervaar ik de kleur van nieuwe maan ook al is de aarde vol van monden, kent het ontelbare wouden met handen een mens wordt ongevraagd heengezonden, is aldoor verdwaald en als…

haar hoofd rust zacht op mijn herfst droomt van een lange zomer waar ik nog jaag, ren langs het strand en om een glimlach vraag, zij om een reikende hand de afstand lijkt steeds groter het slapen dieper dan ooit seizoenen nerven mijn vel jonkheid verdwijnt, mijn toekomst dooit haar wang verraadt verte de ogen spiegelen mijn hart…

als ik jouw ogen niet mag zien schuilt je ziel in de schaduw dat je daar voor kiest jezelf zodoende voor mij bevriest wil je mij het liefst ontwijken of ben je ongrijpbaar schuw in ieder geval trek je de nacht verder naar je toe ik die naar je lacht botst tegen een “ duistere” macht die zegt, laat me met rust; “ Ik toon je…

ik dwaal soms stap voor stap op zoek naar verleden verten of betreed de trap waar nog meer doodse vuren wachten; op welke wenk moet ik letten ik schuif muren voor me uit ben gekleed in ijzeren tralies mijn ogen bereiken doven die mijn stijve lippen van geluid beroven; of is het zo dat ik ongevraagd voor onzichtbaarheid…

natuurlijk hoor ik regelmatig “Ik snap uw woorden niet” dat kan kloppen soms zijn die al te oud of liggen nog in het verschiet daarnaast moet u vooral niet zomaar denken dat ik alles begrijp; het is geenszins de bedoeling dat alles wordt begrepen ik wacht ook maar af wat mijn gedachten schenken en vraag me ook wel af moet ik niet eens…

als verdriet verdwaalt tussen vreemde stemmen en nacht het licht bestraalt lijkt de ziel niet te gewennen aan wat in wezen toekomst bepaalt taal zonder spraak kerft bleke wangen drijft los van enig baken duidt vooral op dood verlangen als van nature aan de einder geknaagd doven ademende vuren, de wereld wordt belaagd…

ik vul dag en nacht met dromen misschien wel tot overmorgen laat maar dan kan ik niet meer komen spoedig zal de eeuwige niet meer schromen je hart telt weldra de laatste maat je wist wat ik ging zeggen “ ik weet wat je bedoelt ”, zei jij de stilte nam het over je was doodmoe al haast weg bij mij nog even…

dualiteit tussen echt en onecht tussen verstoten en zelfrecht binnen, buiten trachten een wereld te omsluiten leven in de overlevering die vandaag naar morgen heet wonen in kastelen van karton of tussen tochtige muren zeker ook onder het blauw een glimlach in de zon waar men ademt tussen keuze en leuzen van verzamelde levensbrokken…

ik liefkoos vanaf vandaag echter wel gedurende een overzichtelijke termijn de karos uit het oosten het blik verliest zijn geboortelijnen strepen als notenbalken lijken van voor naar achter op blauw en grijs voort te deinen glooiende flanken ogen als het waren naar binnen gezogen mijn dadendrang heeft zich…

nog even dan spreken mijn ogen nog niet in staat tot rusten te neigen ze staart mij immers aan zou ze mij mogen met mij willen slapen gaan ze zal zeker ruiken naar late herfstrozen en haar borsten willen een lentebloesem tonen het zijn mijn lippen die naar tederheid dorsten, kon ze maar in mij wonen zo draagt mijn grijs…

raad niet mijn gedachten als ik naar buiten tuur vaak is het ook voor mij wachten zwijgen lijkt dan mijn beste buur overbruggen van diepte naar een heldere klank is meestentijds afhankelijk van een onzichtbare kracht meestal wordt het beheerst door eenvoud op zoek naar macht of chaos die door aderen jaagt en hard wil vertalen naar…

eens is er de tijd dat mijn huid het lijkwit baart aan de dood gelijk en onveranderlijk dan is van aard nog steeds kleur ik naargelang ik ruik en de ander mij proeft of de ander kijkt terwijl mijn geest soms in een doolhof vertoeft de caleidoscoop van de verandering onvermijdelijk besloten in mijn vlees wordt voortdurend vaak…

de zee verwacht mij vandaag om mijn liefde te strelen als ik haar daar naar toe draag kunnen blonde lokken spelen er kleeft zand aan mijn voeten kruipend omhoog, ziltig gehecht kom eb en vloed even groeten opdat het woord wordt gezegd op de grens van mijn land beweegt even de horizon gedachten hebben het bemand maar ruikt zij, net…

soms voelt ruimte aan als leegstand en zie ik ieder ander niet meer als verwant verblijf dan in de stoet van zwijgende ogen schuifelend meegezogen en waar de richting er niet meer toe doet het duidt op dwalen in stuurloos denken ik even niets meer in woorden kan vertalen waarbij gevoelens ook nog eens onduidelijk wenken…

mijn hand raakt het kozijn terwijl ik het ijzer beroer duw buiten weg, weg van mij die bedompte lucht van een gesloten cel waarmee ik avondrood voer het is hopen op koelte wanneer de dag is verdreven en de stilte haar diepte zoekt het geruis in mijn lijf neemt tijd om te zweven. indrukken zoeken een bed willen met een geheel…

ik loop deze dagen door de geest van een getraliede cel gevuld met dove oren doch met leegte het meest verwijl in het gewicht van een aangekleed skelet ogen op niets gericht, een ongeschreven wet, die verdwalen in een vergezicht van water en brood dat sprakeloosheid als horizon kent het is de wederkerige schaduw waar binnen…

een dichter dichtbij de ziel bemiddelde met vragende poëtische woorden ook al had hij weet van het wiel 't leven vertelde hem dat een zuiver antwoord nooit beviel in de werkelijkheid die niet aan ons behoord'…

in de eeuwigheid geplaatst is de dood van een dichter de echo die op zijn woorden aast * een hart geraakt wel zoveel lichter immers bij leven taal verbouwen aan een zware plicht getrouwe met lippen zo fraai in poëzie gestemd en gehuld in een bul als levend beeld * zo iemand zal blijvend worden gedeeld…

als verwachting bij daglicht sterft kent ademen nog steeds de plaats waar een bloeiende bloem zonlicht verwerft door bladeren te spreiden, zich openstellend als van zelve, keert zij naar het licht zoals mijn liefde zich naar herkenning dicht mijn vriend de schaduw dekt soms onbewust doch met hemelse genade voor even…

soms spant de wereld zich als een kruisboog zoekend in een cirkel naar een doel niet wetend waar het onbekende verblijft; laag of hoog de oceaan is tevens te groot voor mijn handen; ongeacht naar waar ik grijp en hoe diep ik ook in de diepte kijk mijn gedachten zijn als lucht eer zij kunnen verzanden…

in helder licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, soms mijn verbeelding doen beschijnen een zachte zucht geeft vaak aan de ouderdom wat lucht die schaduwen kan verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt gewag van tederheid schept vertraging die tot herkenning leidt…

in gebroken licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, verbeelding beschijnen en zwoele zuchten nog verder bevruchten schaduw verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt van tederheid gewag schept vertraging die tot verwenning leidt…

ik draag voor in een ‘acte solitaire’ getuig met heel mijn lijf van groen, van gras van de lach, ginds , zo dromerig ver in een gastvrij verblijf mijn uitgestrekte handen schilderen luchtcirkels vol zover ik maar kan reiken sluit velden daarbij in en bosranden als kantelen van burchten opgetrokken in eiken waarachter mijn…

vannacht was ik niet alleen met haar droomde van kapende vagebonden er werd mij een engel gestuurd aangemaand door boven of wellicht lokaal ingehuurd zij zong voor mij het lied van troost waarin eindeloze liefde werd aangeprezen na een wijle hervatte mijn neusgeronk zijn gelijkmatigheid zodat ik nu echt…

achter deuren van huizen opgestapeld in lagen van het theater voor de grijsgerijpte mens vullen vaak herinneringen de dagen of draagt het ademen nog een een lange levenswens waar de dag van heden nog wordt geëerd als een kinderstem galmend klinkt, koffie het oer Brabantse buurten smeert of getallen op ballen worden afgevinkt…

ik hoor hem ontbloot aan zijn stem raakt verjaarde plooien van mijn huid lijken zich te berusten in klanken van snaren gespannen op nobele pilaren dan wel gedragen door levende liefde hij kijkt mij diep aan door zijn verre kijkers; de wijsgeer voor ongrijpbare zielen schenkt mij noten in kracht en melancholie op weg naar…

ik stond er stram achter bloemen op een betonnen graf dacht aan vrinden met doorweekte pijn zij, een leven lang zoekend verlichting te vinden van een niet uitgesproken straf ik stond daar even dacht aan hen, maar wel aan de zijlijn…

het is niet zo dat ik alles beter weet wel lijkt het nu en dan een rijkdom als ik mijn schaduw kant vergeet…

de boom vertelde over zijn geringde jaren hij kon zonder woorden mijn ongeduld verklaren…

ik zoek mijn plek op de regenboog en zie, ik glij het ebt in mijn wintergetij de hemel lijkt ook minder hoog het landen dwingt de weegschaal met een scherp oog tot balanceren; veel lucht en nog meer aarde blijken eens temeer lichtgewichten de laatste zucht verliest vele gezichten de ontstane leegte kan in eeuwige tijd…