Lente blues
Het is even zo
Dat ik me laat gaan
Inzien dat het overwicht
Zich met mij heeft verstaan
Dagen met enkel regen
Of bezwaarde wolken
De aanwezigheid ervaren
Van uitzichtloze wegen
Waar ongerijmde gevoelens kolken
Die mijn geest niet verklaren
Het zou moeten zijn
Als dat ik word gedragen
In de door mij gevoelde
Onderscheidende lagen
Doch het ademen verengt
achter sterven
Of schemerige baren pijn
Hoe dan ook, mijn zijn wordt
Vanuit een verleden verlengd
gmail.comGeplaatst in de categorie: emoties
melancholie 4.0 met 8 stemmen 
213
213
Geef je reactie op deze inzending:
de liefde en de dood vanaf haar geboorte in realiteit en in rauwe schijn. Mooi verwoord.
Mooi omschrijf je het gevoelsleven van alledag.