voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 46.423):

Geketend

mijn ziel spiegelt zich
aan hedendaags licht
van de verloren oceaan

in den beginne was er zicht
wazig weliswaar
nu, scherper

doch vaker en dieper
ervaar ik
de kleur van nieuwe maan

ook al is de aarde
vol van monden,
kent het ontelbare
wouden met handen

een mens wordt
ongevraagd heengezonden,
is aldoor verdwaald

en als enkeling,
ontegenzeglijk,
aan zichzelf gebonden

Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 27 december 2012

julius.dreyfsandt.zu.schlamm

Geplaatst in de categorie: filosofie

1
2
3
4
5

3.9 met 9 stemmen

381

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Pama, 12 jaar geleden

De structuur spreekt uit ongebondenheid en maakt de ziel vrij, mooi gedicht.

Quicksilver, 12 jaar geleden

Kent het ontelbare wouden met handen, wauw wat een prachtige zin Julius! Heel mooi verwoord.

Hilly Nicolay, 12 jaar geleden

De mond die spreekt, de hand die reikt, maar toch...
het eenzame in onszelf ontmoeten...

LadyLove, 12 jaar geleden

Mooi opgaand in eenzaamheid van 't moment, dwalend door de mist, zich realiserend dat hij al is dat hij bezit.

Irmlinda de Vries, 12 jaar geleden

Dit is wat je noemt poëzie! Heel mooi Hans.

lykele zwanenburg, 12 jaar geleden

De wereld is te veel
Het leven is te vol
Je bent te weinig

kerima ellouise, 12 jaar geleden

eenzaamheid bijzonder mooi verwoord.

Geef je reactie op deze inzending: