Alle inzendingen van Pama

Op de rug van mijn geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op een verouderd hart en op ongerept papier, maar ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje en een kortstondig leven had nimmer bleef een onbeschreven blad waarmee de blanco muren van de wereld zijn volgeklad, onverschillig voor de dood…

Een woud van twijfel rijgt zich aaneen in zwijgen, onder de kalende kruin niets verteerd waarin het bladgoed zich herkent, het doorbloedt als levend bewijs het weefsel van de nerven. slechts met de gedachten waarin ik verdwaal, op het einde te trots voor een beklag, onmogelijk de serene grond onder de wortels te verruilen…

Kon ik maar de mooist opgemaakte taart voor je bereiden met metershoge kaarsen, het verlicht de wereld met duizend ogen dan je ben meester over onafgemaakte dingen, de vrees om verlangen onkwetsbaar te verklaren voetstappen vullen zichzelf in het natste mos in de opgestoken mist wordt lief en leed betwist schaduwen van de silhouetten worden…

Aanschouw een nieuw idee, misschien wel te vroeg geboren onder kunstmatig licht, angstig om vrij te ademen ligt het in de broeikast van gedichten. Ik moet buiten blijven staan, de keuze alleen maar kijken naar een klein gezicht achter glazen ruiten, het lijkt er nu al op dat het snel zelfstandig verder wil gaan Ik word met zachte hand…

Langs de klapwiekende toetsen van hoge en de lage tonen, nadert het onweer dat klettert en onheil predikt met z’n staart bliksemflitsen als z’n stokken het trommelvel beroeren, het fijnste zand oude beelden modelleren en verschraalt de dikste huid een gestalte krijgt vorm in een zilte regen, rank silhouet in tegenwind met scherpe…

De kettingwind rukt aan zijn muze waarin de toonzetting werd veranderd, lief en leed zijn geankerd in een voortschrijdend verhaal, verslaat de eenzaamheid tot aan de grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als het hemeldak zich sluit in een tijdloze melodie, een kameleon van geluid, zijn zwijgzame boreling waarin…

Zij ligt op haar bed , een verstilde pop naast haar met de ogen half gesloten, een wilde roos is op het netvlies geboren, magisch beeld tussen het alles en het niets een zacht gezicht verschiet van tint als ik in haar donkere ogen kijk als zij in haar droom de pijn verliet de milde adem vliegt uit op een onverwachte morgen waarin…

In alles wat ons omringd het is de ziel van al wat rest gevangen in een eigen speling, wordt in stof weerspiegeld, wat zichzelf niet in protest laat vegen soms door talent of door afgunst onwaarneembaar vaag en naar baat toegerust uit alle windstreken, Het rijpt in de as van de geschiedenis door de dolende zielen opnieuw gedolven, geselecteerd…

Dichten is liegen op een hoger plan, van een heggenmus een zwaan maken als deze onschuldige het lijden kan om nonchalant de kosmos raken, nu nog met een uitgestoken vinger in de pap, trekt daarmee een smetteloos laken over de lappendeken van de laatste zomerdag, achter deze spiegel staat een droombeeld wat zich laat herkennen, de hemel…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn té wereldse verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan, uit de sikkel van de maan welt een rode traan. In het hoofd grazen wollige schapen in hun gebroken taal op een verstilde heide, bijeen gedreven door de herders van de ledigheid, ten prooi gevallen aan de…

In de klimmende jaren moest veel worden weggegooid, het idee dat verwachting en geluk mild en duurzaam zijn, een subtropisch klimaat, een omhelzing als een warme deken, in plaats van verzilting van wrange aanslagen die naar gelang het duurt, steeds vaker levenslange vragen bij zich dragen en littekens achterlaat in het…

Zelf sta ik op de rand van een innerlijke beschaving verklaart zich het onwrikbare van deze telg, hierin zijn de melancholieke glitters niet weg te denken, verstrooiing heeft zich in formule van de taal vastgelegd, Het zwijgt, maakt stil, de duisternis wordt diffuse en is mij kwijt, ik zie de schaduw die met zijn ego vecht en bedriegt…

Wanneer ik morgen je moet verlaten mijn liefste, word ik weer dat kind, die allerkleinste jongen die je in je armen neemt, vervreemd me niet van de vurigste wens je om mij in jou te rijpen als ware een waarachtig mens. Ontkleed je van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in een glazen ledikant, waarin we samen geboren werden,…

De duisternis gaf mij een hand, je zonden zal ik blijven strelen, in het transparante kleed van verlangen, gaf je mij een laatste nacht de afbeelding zal op het linnen blijvend zichtbaar zijn, je slagen beukten op de holle vaten van beloften die te snel waren gemorst met een vederlichte sleutel zal ik trachten, de opening te hervinden…

Uit een kroniek van verdriet konden we ons niet laten uitdrijven en uit de zeearmen zwom je weg over de onstuimige jaren van het tij, de zwemkunst hoefde ik je niet te leren nu de handen de uren niet meer strelen maakt dat de dag vleugellam, diep begraven in het zand en extra lang, op de vloedlijn verstoof het inzicht, dat geluk…

De meeuwen mengen zich met zwervende gedachten laverend op de duizelingwekkende toon van de wind zijn hoon wuift de vooroordelen weg, hij heeft de gestolen zielen van de wereld ingelijfd, dan is het verhaal van de ruïnes snel verteld en jaagt op de overgebleven wolken van beschaving wat dood leek komt tot een wederkerend leven er gloeit…

In de plooiing van de duinen gemeten naar de hoogste top het landschap herschikt zich in staccato tussen eb en vloed zonder zich te roeren. Elke distel, helm of doorn, elke korrel zand met een afzonderlijke klank, het verschil ligt in de teerste tinten hun verhaal tegen de eenzaamheid bestand. Luide stemmen van de meeuwen, wat stilte…

In het vruchtvlees van verwachting licht een boodschap verankerd een harde kern die achterblijft bevestigd in half versleten pitten van herinneringen, als de eerste geur of zoen van vrouwen waarvan ik de naam ben vergeten de ontmoeting uit de schaduw die wortel heeft geschoten, uit de spiegel vertakt het zich, komt tot ontluiking…

Licht en ruimte zijn louter abstracte ideeën, kader van de ware ziel van de leegtes tussen de emoties door in de bemiddeling misschien zijn masker zakken laat en soms zijn verlichte gezicht laat zien. Om de omgeploegde grond van de akkers niet straffeloos te betreden dwalend achter sluiers en de tralies, deels zichtbaar door het ware…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, verhult de toekomst in nevelen, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden. verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat het geluk niet zal benijden. de dagen te beitelen op de…

Gedicht in balans, zinnen in één oogopslag grenzen vervagen. Niemandsland van poëzie voelt het als een drenkeling, zwemmend in plassen bloed. Na de woordsporen tekent zich een omlijnd profiel van geleefde maskers. Blufpoker met mensen met blanco dobbelstenen wie komt uit de beker? Voetstuk van waarheid profetieën krassen licht…

Naast mij een levensvorm die zich uitstrekt wanneer ik naast haar lig en de perfectie bemin van een repeterend beeld wat zich op het netvlies voortbewoog in een caleidoscoop zich steeds herschikt waarin de wereld werd gewogen naar ziel, zin en norm, geschapen alleen voor een oog dat het wil zien de precieusheid rekt de nacht naar…

De schaduw die ik werp als eieren over kiezels die voor een deel de avond stuurt en niet mijn bereik vergroot, vervreemding van licht en donker verwekt een karikatuur van een pad naar een vers gedolven graf passend naar mijn schaduwlengte voor mij alleen een wereld waaruit de bodem is geslagen, houten kruizen gezaagd uit de herinneringen…

De neus in oude manuscripten ruikend aan de boekenleggers van de scenario’s door anderen geschreven, levend en lijdend voorwerp maar nooit hebben bestaan. Mix van gedachten verscheurd door een onvervalst gevoel, waarin de inkt van het moment niet zal drogen en gestemd naar de toon te dragen in een apocalyptische tragiek. Verslagenheid…

Ooit zag ik je bij de levensbron duizendschoon in een oceaan van bloesem, fragiel en transparant als glas, waarin we verdrinken wilden zoveel en zo vaak het kon. eerst ongeremd als licht dan verduistert als een eclips waarin de beide lichamen hun schaduw in een nieuwe omloop hervatten. gedempte dauwdruppels, beleving in het perspectief…

Zij die bij de sterrenknuffels sliep het haar van de ruimten droeg in zilveren vleugels stuifmeel over de Melkweg blies, gevlochten klaprozen op haar regenboog. langs de gekleurde zomernachten ze draagt het enig woord wat zij kent laat het beminnen door de fluisterende wind van haar dansende molentjes om tijd en ontroering te beklimmen…

Als de hemel zijn heetste kampvuren boven de horizon en evenaar in het Zenith hangt, dan zwijgen we de bangste uren vol de intensheid van verlangen we nog meer naar hoe veilig armen kunnen zijn. Het paradijs is verbrand, ik proef de angst van stromend bloed, het sluipt op lemen voeten waar de zon de aarde raakt en holt achter de doden aan…

Je woont onder huid van een groene fles je blijft verscholen als mini danseres je wilt niet uit de ziel van tijdloos marmer vol fruit en gedrapeerd door zwart satijn geaderd voedsel voor het hart Plagerig verstop je de beloften achter de sluier van de nacht opent de met kool omringde ogen, brengt het licht van gisteren dichterbij…

Beken tintelen vullen poriën op de huid, dorst naar de wortels. Natuur opent zich, stroomgebied in de regen, naakt en verlegen. Deelbare dromen, strohalmen naar de morgen, echoput van geluk? Uiterste balans, onbetaalbaar wat je kiest, taal vervangt het evenwicht. Rivieren vol bloed uit hun beding getreden door het hart gevoed.…

Doornen van rozenstruik aureool van geweldloze strijd doopte druppels bloed. Onuitgesproken zoals de noorderwind, zijn tijd liet glippen. De ritmiek van dingen de dood niet te verzwijgen, van het ongeborene. Het bloed stuwt de zon wind verstuift de ballon van glorie baart vruchten in victorie. De dromenklok waagt zich in…