Weerribben

In de plooiing van de duinen
gemeten naar de hoogste top
het landschap herschikt zich in staccato
tussen eb en vloed zonder zich te roeren.

Elke distel, helm of doorn, elke
korrel zand met een afzonderlijke klank,
het verschil ligt in de teerste tinten
hun verhaal tegen de eenzaamheid bestand.

Luide stemmen van de meeuwen,
wat stilte uit de lome tonen wekt,
de siddering van hun kelen en alle
cimbalen van de dagen worden opgerekt.

Dag en nacht hebben zichzelf overwonnen en
alles op een naderende onweer is ingesteld in
de staag veranderde weerribben van vergankelijkheid,
die zich in de sculpturen van de ziel weerspiegelen.

In de cimbalen van d

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 68