Alle inzendingen van Pama

Schrijf wat ik niet kan eten, kan bezitten, niet kan schilderen schrijf wat niet stil blijft staan, schrijf wat ik niet kan kweken, niet kan vangen, niet kan vergeten schrijf wat niet te raden is, begrijpen om zelf maar te weten, schrijf over wat ik niet omhelzen kon, verwennen of verwijten, schrijf over verwildering, betreuren van herinneringen…

Ik heb mijn basten afgepeld, verwondde vel over mijn benen, hoe kwetsbaar ongekorven hout in de jaarringen geteld door botte bijl en beitel geschonden, onbewerkte in ruwe staat, wat terugslaat naar onbedekte schenen, verwijst naar oude wonden. In diepe nerven wordt het koud, geraspte krullen leven liggen om me heen, vermengen zich…

Zo-even ontwaakte ik zo zacht, ik dacht dat ik kon zweven, waar eindigt zwaartekracht tot hoever reikt de macht van leven? Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, totdat ik mijzelf er buiten sloot,verloren in de ruimte van de atmosfeer, aan de gene zijde lonkt de bloeiende heide in kansen op het ritme van de genen heen en…

De dichter verwekt tekst in stilte, verwerkt de kilte in z’n dicht, verbindt zich met het vrouwelijke, verdekt in alle muzen, hij zingt het voort, belooft haar trouw, verkent verrukking van haar schoot en lichaam, verdubbelt de hartslag, de uitputting nabij, door kansen die ze hem bood, zonder berouw en ogenschijnlijk vrij. Vervloekt onomwonden…

Aarde is hij, gestampte vreugde en verdriet, teelt van verleden en een toekomst op de akkers van nog te vormen taal, waarop hij alleen het onkruid wiedt, gewassen woorden ontstaan in trage groei, breekt inspiratie open, gezaaid in onwelriekende geuren van bemeste grond in een bestaan dan komen literaire knoppen geleidelijk tot bloei…

Wat heb ik het verloren, toen ik omkeek en vele zonnen ouder was, vergeleek me toen ik geboren werd, leken beiden helften even echt, in gevecht met een al verloren duel , leven met de dood begint nu pas, zocht naar de bron van kwalen in het hof van Eden, verzonnen waarheid reikt verder dan het adamsblad, ogenschijnlijk lagen parels verder…

Een zwerfkei vergroeit z'n wezen tussen wat zand en klei. Kijk, hoe hij vrijelijk ademt hij voelt zich kei. Niet anders dan los grind waar dimensies minder tellen en vriendschap wordt bemind.…

Alléén in geest is weinig gegeven wat bij géén wezen lukt, blijft maar even, onbeschrijfelijk rukt de smart aan tintelend vel, de essentie van verliefdheid, aangeboren, tussen heelal en de hel, zit veelal tussen beide oren, paradigma om bij de soort te overleven, wat ziel en lijf niet scheidt, meer kon Descartes ons…

Beneden voert een holle weg waar groene heggen kronkelen, langs een nauw verleden waar de stilte zich genesteld heeft in het ‘omen’ van de olmen naast de kerk, verheft zich tijd naast eeuwigheid, daar huist een heremiet in z’n eenzaamheid, mens voornoemd: als Wiggelaar, ontvlecht de oude eiken van hun pijn, loogt de holle frasen…

Uiteindelijk raak ik verzeild in afgesloten kamers, door zinnen, stuwing van het bloed door aderen waarin het hart te groot de geest te nauw, ritme van zin en woord verstijfd in mijn roman, de plaats verkrampt in grijs en groen, in tijd niets meer vernomen, het laten een constante druk van wurging als ik binnen kom, tussen aarden…

Waar de tochten gaan dragen bloeiende sterren mij in een zetel. Brengt de schaduw licht in harten van kinderen, als de zon ondergaat. Weidse grasvlakten, lotussen aan de hemel, verdiept de melkweg. Blauwe regens aan de verre horizon, valt zonder druppels. Veel schapenwolken hemel vol verwachtingen, waar is de herder? In…

Ver in het druisen op de wegen van de heer, wordt mens en dier opgejaagd tot dat ze hun rustplaats vinden, wat geschreven staat in het bloedend hart van tijd, in draf rennen ze de aarde rond, ver vooruit de zones van ideologieën, onafgebroken zonder tussenstations, spannen ze zich in en de vermoeide paarden uit, aangeklaagd in landen…

Zoek een plekje in de heemtuin op het gras, let maar niet op mijn gelaat, uiterlijkheid lijk ik anders, ben wat stekelig behaard, als u mij uw hand toereikt moet u niet schrikken het geeft misschien een vreemd gevoel, het is niet wat het lijkt, daar mag u niet van schrikken, van inborst ben ik zachtaardig en fijn besnaard, als je me…

Niet meer van deze wereld verankerde hart en nieren in een levende weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een onverwachte dood, een talent in een tijd, zichzelf de niches aanbood waar die creativiteit in wordt herkent, niets te verliezen, om alleen te kunnen winnen…

Waar licht komt baden, lekken trage schaduwen, tranen uit de maan. Afgeschoten pijl beheersing van de snaren, de boog ontspant zich. Op een steen gehurkt kijk ik naar de woordwolken, vrij van gedachten. Vuurvliegen in tal, dronken van het bruisend bloed, om mijn lampion. Pioen straalt licht uit, wat hij overdag tot zich nam, lampion…

Iedere levende letter in vis vaak gevangen in vertroebeld water, het wijze net met wijde mazen was te groot, om daaruit een nieuw begin te blazen, ketter tot in de schoot, iedere gedachte teruggevallen als afgeschoten pijl bedoeld om terug te vallen op de aarde zwaar als lood om begrijpend naar luisteren zonder iets te doen als…

De wereld als wondertol, spint rond als carrousel, caleidoscoop van fragmenten, geklommen naar de top, ontstegen aan het aards gareel, herken ik mezelf niet in veranderingen van dit aards tijdbestek en hou mezelf voor gek, lijkt ieder stukje zichzelf te spiegelen, niet ieder krijgt dat deel, aanschouw dat menigeen aan eigen berg zal moeten…

Badend in z'n stralend ego staat hij van zichzelf verguld, draaiend op de wieken van de wind en wereld zoals wij hem altijd hebben gekend, om zelf nimmer aan het firmament te verrijzen, scharniert een stilte van victorie luid over daken,loyaliteit in de windroos van geduld, staat hij fier aan top, weigert klachten uit de krop…

Hoe de dagen aan mij ontkomen, telkens loopt een ander tegen het openstaande raam. Het kind in de keuken eet niet uit mijn hand, zelfs de blikken pannen heeft ze roerloos laten staan, zeldzaam telt ze haar uren op een houten raam, daarop is het echte leven pas begonnen, zij kan het niet helpen want ik ben het enige dagboek wat ze…

Ach, konden we maar terug gaan naar die lentetijd, te verdwalen in de regenbogen van beider ogen, in overtal de kansen wogen, bevlogen van geloftes naar de wereld en onszelf, ingetogen onbedorvenheid, fundament van het onvermogen, de kwalen van het ongeduld, onbegrepen en miskend.. Ach, konden we dat ene holle vat aanslaan…

Verhul me met het duister, liggend in een luie stoel, verwacht dat sterren vallen, buiten rukken koeien - in zwart en wit - aan grassen voor die kunnen gaan bloeden, traag trekt de beek aan het sompige bit van de horizon voor die begint te gloeien, licht gericht op mijn ongezoolde voeten. Ik kwam raad te kort, koos voor de samenloop…

Uit haar schoot weerklonk sirenen, gezang zonder woorden, stapte ze uit haar lichaam, gebaarde met de ogen en haar lippen, vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf,- wacht met wegen niet te lang -, er ligt een een zoete vrucht te rijpen met onontdekte pit, die zal botten, als de Alpentoppen gloeien tegen het decor van het naderend…

Twee ongelijke stenen in melkwegen vol vuur ontstaan in een tomeloze energie van warmte, de ijskristallen waarmee ik je huid bespeel, kippenvel ontdooit op den duur, verbrandt de littekens uit de as van het verleden, alleen de vonken houden stand, trekt de werelden strak, vrijwillig verlangen in onzichtbare tekens, van kwetsbaarheid…

Als ik op een lentedag mijn huisdeur zal openen vloeit mijn gezicht over daadkracht, getekend in een gele zee van velden van gisteren,in zoverre mijn huidskleur die weelde kan verdragen, stroomt de natuur van onbegrepen zinnen over mijn gelaat, onbehagen schept een tijdloze adem van onbegrip in half bereikte doelen. Zien zonder…

Tinnen soldaatjes onpopulair gesmolten tot nieuwe figuren. In het rood en wit schuilen de vrije mussen, het blauw is in rouw. Stilte op het plein, siddert in verbaal geluid morgen nieuwe ronde. Vrij lijkt onverveerd van angsten te bevrijden, hoop blijft ongedeerd. Illustratie: ( Karma ) Paul Martens…

Droom op droom te bouwen, de wolven hebben de nacht gemerkt, wat eerst op zwarte gaten leek, sloot zich op in een verbond als schapenwolken op de vlucht, in het licht tot het duister als een klucht geketend door list met de tong verscherpt, verwerpt het zuivere wiel van geest en ziel, absorbeert de energie tot beelden waarin de…

Als ik nog ongezouten tranen overheb uit alle zotheid van de tijd, die zich vrij laat stromen in een verbond met een bodemloos gelegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer waar de bodem is uitgeslagen, waar des ondanks de dromen ongestraft uit blijven komen in het kielzog van de zelfgenoegzaamheid, tegen alle zwarte gaten in, dein…

Heb voor mijn beminden het mooiste bewaard in de bloesems van de linden, in een geknutselde populier boven onkreukbare schermen van de vlier, ontstaan uit hachelijkheid en angst van het verraad van alle spitsvondigheid, waarin de tijd het evenwicht bewaard op de vlakten van bos en akkerrand, felheid bestreden in klare zinnen van een…

Gedragen gewaden van wier in wind verwaaid roepen ze wat ik had willen roepen, ze wijzen de weg, niet wetend wat me beweegt, roerselen die zij raken, watergeluiden steeds met andere smaken, kraken de spanen die ik ontbeer, mijn schip schuurt het land, drooggevallen in profetieën, overvloed vlotgetrokken van de wanen en hun klippen, geduld…

Je woont waarin je het beschrijft, een bos kan niet lichter zijn, je stelt je in op dingen, die je drijft met groter diafragma vast, haarscherp raak je het beeld, uitgelicht in elk tegengesteld contrast, ieder detail wordt in kritiek getoetst, wisselend ontwerp die dichters last verscherpt in schijn en verwerpt de buitengrens, in de…