Netgedichten

netgedicht (nr. 32.796):

Glimlach van het avondland ( zen)

Waar licht komt baden,
lekken trage schaduwen,
tranen uit de maan.

Afgeschoten pijl
beheersing van de snaren,
de boog ontspant zich.

Op een steen gehurkt
kijk ik naar de woordwolken,
vrij van gedachten.

Vuurvliegen in tal,
dronken van het bruisend bloed,
om mijn lampion.

Pioen straalt licht uit,
wat hij overdag tot zich nam,
lampion in duister.

Verdeeldheid zaait zaad
in de verbrokkelde grond,.
het blijft aftellen.

Sporen van stilte,
glimlach van het avondland,
zon op bamboestok.