Alle inzendingen van annemieke steenbergen

De sporen van bevroren voetstappen , zij van boven zien en vertolken ze. Er zijn tuinen , er vallen hemeltranen doornen en rozen in tal van geuren nachten zijn vol glazen kommen, naast scholen vissen van vele kleuren. Er klinken neuriënde melodielijnen als ontdooide winter of herfsttaferelen die met stormen van ooit ook bij hun wellicht…

Heel zeldzaam was ons gesprek want de appelbomen bloeien nog niet al hoor ik die aanvliegende vliegtuigen zie ik verbeeldend aanstormende treinen. De nacht toont verzamelde herinneringen alsof er voor u amper nog toekomst was de kamer en ruiten waar u doorheen keek mijmerend over het geluk van ooit jeugd. Waren er nu echt wel gelukkige momenten…

Ik zou zweren dat ik suiker ruik vandaag, mag spreken over dat naast al dat andere mag vertellen over hoe deze dag zondermeer naar een ode naast plausibele eenvoud neigt. Ik mezelf toe mag staan van alles af te vragen over hoe regendruppels wolken verlaten en ogen de zon deze weer echt weer kan doen verdampen om kan toveren in prachtige kleurrijke…

Gisteren wist ik het al maar vandaag beter dan ooit. Ik zag hem weer wandelen glimlachen en de stoep vegen. Elk oktoberblad raakt hij aan als een regel uit een gedicht. Ik heb een bijzondere plek in zijn hart in zijn leven en dat mag. Elke dag is als een omhelzing een dans in de kamer in het schemeren van de avond. Ik ben altijd aan…

Ik heb haar vaak weggestuurd gewoon op pad al voelde ik in mijn denken wel tegenstrijdigheden. Ze wilde bepaalde zaken niet doen zoals paard zijn, op een renbaan met een sulky eerste worden. Ze wilde geen ontbijtkoek zijn zodat ze te eten was laat staan toiletpapier zijn of 'n dag lang een potlood. Kind dat wilde ze wel zijn maar die gaan volcontinu…

Op je tafel rusten nog briefjes met domme klusjes terwijl buiten onweer flitsen vurig knallen sluiten wij deze dag af jouw rekeningen zeg jij zijn betaald. Een grote stapel vergeelde kranten en tijdschriften met een kartelschaar op de keukentafel roept ons schaatsers prijken op de bovenste voorpagina. Ik lees je voor uit die krant jij…

Mijn pen is niet van imitatiegoud dat wil ik wel eens gezegd hebben, er ligt een onverklaarbare hartstocht in, ik zal je vertellen over mijn pennenvrucht. Vooruit, doe je ogen maar even dicht ik wil je nog wel een keer die cyclus voorlezen, die is heel mooi, heel mooi, een soort niet mislukte toekomstroman. Ik weet het zeker , mijn moeder…

Ik moet wellicht nog vele reizen maken, mag het ademen nog even niet staken. Menige droom is nog niet uitgekomen menige gedachte is nog niet compleet af de tijd van gaan is nog niet mijn tijd en graf. Ik mag nog menig glas water en wijn drinken, nog menige maand en dag in tijd verzinken. Met jou nog vele plaatsen en waarheden zoeken in de…

Je had gelijk maar wat heb jij nodig. In voor- en tegenspoed is al een feit, eeuwige trouw spelden we niet op elkaars mouw. Zoete woordjes hebben we ook genoeg gefluisterd evenals steeds weer en weer naar elkander geluisterd. Dat wachten is oerouds en uiterst spiritueel. Wat gaat nu nog met lichtelijke ongeduld gepaard heeft leven toch alsnog…

Nu de sneeuwvlokken ook na vijf jaar op deze dag een laken over 't groen wensen, de vraag wat kunnen we doen en betekenen gelukkig geen vrouw als Lot situatie geeft verweeft mijn pen gevoel niet krassend teder. We zijn niet meer op zoek om iets te vinden alles vonden we in elkaar, we hebben rust, een blik is voldoende, een half woord genoeg…

Haar lieflijke ogen zijn diep bruin kwijnend - zacht vol pracht, ik vraag me steeds meer af: hoe wordt zij groot gebracht? Ik zag slechts het begin van het ouderlijk gezin, een bloemknop van een vrucht een vogel op haar vlucht. Iets wat traag ontwikkeld wordt ook gestaag groeiend niet verdort. Ik zag slechts het begin van het ouderlijk…

Het is opnieuw een donkere dag vandaag de berkenhaag draagt muisstil de mussen koolmeesjes sussen, zo oogt het, elkaar. Illusies zijn niet meer mogelijk. Ergens zweeft een meeuw opvallend raar wat heeft haar vandaag meegevoerd, kan zij ons met bepaalde angsten troost geven het mooie en mindermooie nu verweven. Ik ruik nog even aan de violen…

Hoe dierbaar was de schaduw van de rode jasmijn waaronder hij klaagde dat zij te hard op zijn mond zoende en vervolgens wapperde met zijn hand. Dit beeld was vaag zichtbaar door het zijvenster en iedereen lachte rudimentair in levendig besef van rode konen vol tevredenheid. Kinderen holden om de boom huppelden over de groene bleek zigzagzingend…

De dagen gaan veel te snel Net als de wolken aan de lucht Ik zoek dekking en laat een zucht Naar buiten gevlucht klopt tijd wel. Het lijkt vreemd een weerloosheidprediking De dag een ding om je op en in te begeven Alles uit leven te verweven oogt om het even Met beide handen langs je zij zonder aantijging. En toch de juiste balans een…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

Kun jij de stekker met wegen verbinden, het nog prille voorjaar helder verlichten, wellicht ook een munt bij de randen, bijen wachten ook daar al zo lang. De hemel wordt steeds een bewolkte maar zij willen de bermranden tonen, ogen roodoranjegroen wellicht klonen tijd ook in één leven prijzend helpen deze zielenpijn bij de inwoners stelpen…

Verdriet is soms een kraai, iets wat arriveert met dat verenkleed, rondfladdert, je denken ongehoord verstoort en je hart hard laat bonken. Die dagen van onmacht niet verkwikken. Het is iets van andere voornemens kunnen ook die wetten van de natuur het sterven gaan helaas niet opheffen. Al dat wat eerst rauw allesoverheersend is, slijt…

En hoe bij het zien van die hand alles onmiddellijk voor hem voorbij is zijn heimwee steeds terugkomt. Hoe met duizend dingen het ene benoemen zijn rouwrandjes onder zijn nagels zijn nachten zonder maan en sterren. Hij zocht een woord woorden en vond een beeld eigen angst een oog en veel naaktheid. Zoop , rookte als een ketter…

Denkend aan kasteel Lichtenberg Het klooster “ Slavante “en burgerij Een tiental sterke paarden en stroomopwaarts Een stad achter ons latend zie ik een brug Overal leven en vriendelijk maanlicht een gezicht De Maas in een oudere droom voortkabbelen. Als vonken vuurslag een vleermuis opgejaagd Aan een wand laat vastklampen Bij een zandgat…

Ze rust veel op haar zijde al het blijde van de diverse zangvogels de bloeiende bloesem in zich opnemend. In ’t echt en in gedachten loopt ze soms in de tuin bezoekt vertraagt aan zee menig duin en stiltegebied dat alles met haar euthanasie in het verschiet. Ik zie een stuk onbetreden daar beneden. Hoe verder ze wegloopt van deze plek…

Ik zie je gaan, afgezakte schouders met een bleek gelaat je gemoed dragen. Ze zijn niet te krijgen de antwoorden en al begrijp je ook de wolkenzaal niet, 't tolkende, laat staan het ijzige koude. Zie, de kinderen genieten hun maaltijd zijn onbevangen niet in staking gegaan. Ze boycotten de nieuwe hulp niet, vechten niet voor 'n ander moederschap…

Het is bijna de dag van de te verse gravering, de papieren, bloemen, de dag die zich herhaalt, alles wil herhalen wat herhaalt kan worden. Is het 't gemis, de ontroering van toen en nu, het denken aan het leven wat geleefd werd het niet weten, nog niet durven uiten en voelen. Wordt 't nu, helaas stekeblind, werkelijk verstaan, nog steeds…

We zijn allemaal nerven van dezelfde boom ik groet elke dag de mooie takken, de schors voelt steeds weer als een droom niet iets om te verfraaien of te lakken. Bij het dagelijks ondergaan van de maan zie ik ook de sterren steeds verschijnen, ik wilde ze van ver wel kussen gaan laten klateren als prachtige fonteinen. Roepen adieu vader en…

Ik ben niet bang, herken kaftan en kaft het handschrift dat verbonden mijn hart ook zijn dagboek uit en begrijp de manier waarop zijn delen zo gedeeld als geheel de getallen en letters samenkomen dit jaar. Beleef uren en deze nacht het weerlicht. Het wolkendek ademt dieper, zingt door ruiten, ze weerkaatst de melancholie geeft naast tal van…

Ben jij nog steeds de dief van onschuld, was in de nacht , de onzichtbare insluiper die zijn vingers smakkend wil oppeuzelen, doof de jaren vijftig weer terug wil halen. Vanwaar heb jij de keuken verlaten, wel kopjes palmsuiker daar omgegooid. Is er een dag dat jij stopt met terugkomen, jij gaf hem al genoeg, ook zijn eigen parang. Legde…

De boomtakken zitten vol kwinkelerende vogels al voelen sommige ook als werkelijke sloopkogels. Goudgeel beschenen nu de maan is verdwenen, maken mijn gedachten een zwerftocht op twee benen. Eenmaal namelijk door die dorst naar kennis gewekt voelt het of mijn gedachten met veerkracht zijn bedekt. In ons stemming geel met wit gekleurde kamervertrek…

Zie de donkere kleuren, de regels omzoomd door wilgen op leeftijd de eveneens oudere Binnenmaas. De start van deze dag verwondert is gelijk het water niet rimpelloos hoe zeg je oneindig kent eindigheid. Was de nacht een echte toekomstdenker kende zij steeds alle keren haar tijd als goed gecamoufleerde metgezel. De klanken van de wind…

Katjes zilverglanzend in de zon tegen ’t hemelsblauw en ook madeliefjes komen nu al ras in het verse gras vele zeilende witte wolken volgen dan ook al gauw al zijn ook de hyacinten en narcissen er nog maar pas. Geen gril van april kan straks de natuur weerhouden zolang maart en de kringloop der seizoenen bestaat nu we thans al zien hoe ook…

En door 't gaatje van een naald gekropen zijn, daar schreven we over aan onze dierbaren meer malen per dag - en zo gingen de dagen om. Klagend bonsden klokken, heen en weer, als de bommen, obussen en shrapnells vielen dan wilde je wel buigend nadenkend knielen. Want alles kwam, en alles moest verdwijnen. Nooit voel jij je instinct beter…

Ontkomen we niet aan de dagen, de weken laat staan de maanden en straks de jaren. Tikken ze als roodborstjes tegen de ruiten ontsnappen ze als songteksten uit een mond. Prenten ze patronen, laten ze roffels van ook die harten klinken als ze hinkend lopend of als motor met zijspan zich weer voortbewegen. De tijd maakt een schets. Toch is er…