Netgedichten

netgedicht (nr. 71.589):

De crematie

Het is opnieuw een donkere dag vandaag
de berkenhaag draagt muisstil de mussen
koolmeesjes sussen, zo oogt het, elkaar.
Illusies zijn niet meer mogelijk.

Ergens zweeft een meeuw opvallend raar
wat heeft haar vandaag meegevoerd,
kan zij ons met bepaalde angsten troost geven
het mooie en mindermooie nu verweven.

Ik ruik nog even aan de violen in de bak,
denk bij mijzelf hoe vind ik dat ze ruiken,
ondanks de schoonheid van deze zomerdag
zo omringd door die fleurige berkenstruiken.

Ze ademen een bekende geur van ooit ook treur uit
is op deze achtste het eerste dat in mij ontspruit.
Mijn hart worstelt en kantelt daardoor momenten lang
het bestaan van deze dag maakt mij toch lichtelijk bang.

Er zijn torenhoge wolken met grijs en blauwwit
rest hier de vraag: wat vertelt mijn hart deze dag
waarop afscheid nemen voorgoed nog even mag.
Wat vertellen de wolken die ook iets van R.I.P. vertolken.