Alle inzendingen van pama

Wat ik mijzelf te zeggen heb verneem ik pas als het op papier staat, niet altijd tot algemeen genoegen, uitgedrukt in een idee of daad. De taal als betaalmiddel is beperkt om dit verhaal te kunnen spreken, de woorden zijn wat leeg, missen het gevoel van richting en wat in de geest verdwaald, slaan bruggen te ver en te vrij vertaald,…

In de herfst schuilt de vrouwelijkheid, winters heersen oude mannen, in de lentes lonken vlinders onbevangen, ben ik zomers tot alles weer bereid, als schaduw en het licht elkaar weer ontvangen, de ongetuigde gedachten worden bereden, het bit verlost van het opgekropt verlangen, verenigd in een silhouet van het verleden, er bestaat geen…

Morgen, als het lente wordt, zal ik je rondrijden op mijn bloemenslee en jouw hofje mag ontwaken vermomd als toverfee. Morgen, als het lente wordt, zal ik vlinders naar de bloesems sturen en wuiven naar mijn autochtone overburen. Morgen, als het lente wordt, zal ik gekleurde eieren leggen in ieder nest van de bonte specht, waarin al z’…

De tijd sluipt met me mee tot aan de woordenmeet het einddoel daar verborg hij in een kuil, voor mij te diep waarin ik half begraven verder sliep , in eigen woorden smeedt hij dit in een zinnelijk gebaar, in jou schiep hij weer een andere taal. Het mooiste woord wat ik mij wens, het maakt me licht en tevens zwaar, een mens tussen…

Cement in dromen bouwen, de wolven hebben de nachten gebrandmerkt, wat eerst op de hemelen leek, sloot zich op in de wind als gedreven schapenwolken op de eigenzucht, bezweek in het vlakke polderland van duisternis. Het kader werd door list met de tong gemerkt, verwerpt de zuiverheid van ziel, waaruit aardse begerigheid tot ons preekt…

Ach, de dood is maar een korte stilte in de levensloop van taal, als de tijd het masker even vallen laat. De Poëzie de winst opeist, het laatste woord verbindt in stervensweeën van ontroering en dit als ongrijpbare adem in het geheugen lijst. Vanuit de culturen, de abstractie en objectiviteit gelijktijdig openbaart, zich achter…

Uit het duister van de nacht draven kudde vermetele veulens, ze slaan helse vonken uit de met leer beslagen edelstenen, hoeven trekken strepen vuur over dat vermaledijde uur, drijven massa’s wolken terug achter de streep van mijn horizon. Alles wat geweest is heeft het tij beweend, de zweep en het scherpe bit van de gelopen…

De tijd en de maan staan bol als vier seizoenen slijpen, ik verzin een onvoltooide symfonie, een onneembare universele ouverture, meesterwerk in driekwartsmaat in Natura, die niet wil rijpen. Zijn alle composities van een ouder repertoire, op hol geslagen lege vaten van materie en sentiment, zinsbegoocheling ontsproten uit de koperen…

Als ze zullen komen om me aan de tand te voelen over alle wandaden, al of niet door mij begaan, begeerte of de schaamte die me teistert, de onrust die me pelt, tot op de lagen van mijn kaal gedaante, spiegel van een morbide code. In die blauwdruk begint en beëindig ik het leven, het lijkt op zelfmoord waar geen vat op is, het zal…

Aan een dunne lijn tussen twee gedichten, staren de bevroren letters van twee verschillende gezichten op een kier van de dag,voordat hij wordt dichtgeslagen, ik ontmoet daarin een ander mens, ook slechts van vlees en bloed en toch alles in zich heeft, ik erken de eerste woorden die in schouwspel levend zijn ontvouwd. Het dichtsel…

Ik ben in een film geboren regie heb ik niet nodig, ik speel een soevereine held in elk verhaal, een script is overbodig, isolement van verbeelding deel ik met een primitief hart. De wieg stond op een onbewoond eiland van verlaten kunst, cursief omringd door de golven van het alfabet, in de getijden van geluk herrees een krachtbron…

Ik bezing de stemmen maar kan niet zingen, ik schrijf de schreeuw die mij de mond snoert, het bestijgt mijn keel en beadem eerdere teksten die van binnen weer naar buiten zijn gekeerd. Onderga de aderlating die de stilte reanimeert, ik wit de kleuren van zwartgalligheid, de lach gestold in geharste tranen van kleinschaligheid…

Gelaten wachtend, wie mijn laatste strofe strooid, waarmee de aarde wordt vernist, die vraag is vroeg gaan branden, het antwoord is een lampion in de flarden mist, vertraagt de tred van oude beelden, bepaalt in welk hoofdstuk ik beland niet wetend welke worden gewist. Wind verspilt het zout van de oceaan, naar gelang hij verder of dichter…

Er gaapt een afstand, de krant met nieuws is weer in tel, zij het digitaal in opgaande koers geland vaarwel de oude keurs, vertaald op de schaal van Richter, Noden met hun symboliek in nieuwe taken, tekens van een hoger bod, opgesloten in één unieke code, de ultieme gang naar beurzen, waar het lot nooit kieskeurig is en biedt…

Een ganzenveer kan op papier vervloeken en zelfs verketteren kan ook met veel bravoure, onbegrijpelijk trompetteren. Ze kan ook met mededogen de eenzame leegten genezen, in een heilzaam woord wat we in het leven moeten herlezen. Teksten worden weer drinkbaar uit heldere bronnen, lichter op een linnen zonnestraal en voor die zal begrijpen…

De dichter verwekt de tekst in stilte, verwerpt de kilte in z’n dicht, verbindt zich met het vrouwelijke, bevlekt de muzen, hij zingt het voort, belooft haar eeuwig trouw, al lijkt dat kort, verkent de verrukking van haar schoot en lende, verdubbelt de hartslag, de uitputting nabij, door kansen die ze hem bood, zonder berouw en soms een…

Met de hond op pad naar zijn favoriete plas met mijn ongrijpbare ideeën vooruit en ik werp ze in het meer, mijn trouwgezel springt ze na, terwijl ik in de blubber sta. Hij schudt de modder en de druppels van z’n huid, ik schudt het hoofd maar de gronderige gedachten willen er niet uit, door de polder over akkers, in het riet fluiten…

Als de vlinders komen die de zinnen van je huid mogen vangen, de zinnelijke spirit in de ogen, bron van dromen als de knoppen botten, fluisterend gebaar van vingertoppen in de ravenzwarte haren, de koelte van schaduw op de oogleden, sproeten op de wangen, bloesem van je jeugd in een zijden cocon te spinnen. Als ik daar…

Liefde schoot de roos, sindsdien ontspruiten druiven, uit dichters brood. Op de kerkhoven begraven varkens truffels, het loof is voor dichters . Poëzie als ei, door de tijden, hard of zacht, blijft deze eetbaar. Opschrift bovengronds de muzen die hij verslond, hij rust in vrede. De taal blijft drinkbaar dankzij het heldere glas…

Kringloop van de vragen, het gras waarop we lagen heeft zich allang weer opgericht. Buigen sterren en de maan naar dat kleine stukje grond om de wereld even aan te raken, het juiste woord te vinden in het malse gras waaronder je ligt. Waaruit jij korrels vrolijkheid blaast uit de toekomst in beide monden, zoet en bitterheid, parels…

Zinnen, geef mij je woorden terug, witte huid van perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk te blijven als de blindheid op papier, het is me aangepraat misschien, geblinddoekt naar het einde, streven naar de juiste strofen waarvan ik de inhoud nog niet zie. Me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in…

Mensen zaaien en oogsten psalmen in een waterval, zalmen springen drachtig naar een onvoltooid verleden, de ruimte herbergt een cycloop, als eenling in z'n soort, spiegelt zich niet aan achterdocht, weg verwijzing in nieuwe hoop. Maar erodeert niet in getal, het speurend oog gericht op uitgesleten treden waarin voet en ziel het…

Woordenzon als poëzie waarin de kleur verandert, ankert lief en leed tot een hongerige taal, verslaat vergetelheid tot over grenzen van de moraal of een ander woord gebruikt als de toekomst zich sluit tot een geweven melodie, kameleon van stilte, zwijgzame boreling waarin meer te biechten is dan te schrijven. In de aanrollende…

Bladstil, niets beweegt een tijdloze zwijger zwijgt, ik kan hem horen. Onbaatzuchtigheid, om het eerdere streven, achterwege te laten. Toon van eigendunk, voor het gemak vergeten, herken het geluid. Alles valt tot een, dat ene keert tot alles, voordat het verscheen. Overtollig woord, ingepakt of uitgekleed als koude waarheid…

In de ogen van de pauw waarin mijn dromen zijn verborgen, als dwaze spiegel van z’n onbaatzuchtigheid de nieuwe dag verrijkt. Waarin ik al de naïeve schoonheid een echte wereld zag, al was het maar heel even van ongeveinsde piëteit. Een mondiale kleurendracht, van een non-raciale zekerheid wanneer dit dier z’n veren strijkt…

Je kijkt me aan met een mistroostige blik, in ademnood lijkt je de dorst doorgeslikt uit dromenloze vaten en dreigt de laatste slok je te verstikken. Handen om de wederzijdse keel, los van het doel niet overeenkomstig het gelijke brood te willen delen, ideeën niet reëel. Deze worsteling mag je vrezen, droefenis die uit een…

Ik zoek toegang door de deur van nieuwe dromen, tevergeefs want ik word niet aangenomen waarna ik afdaal in spelonken waar de zon en maan hun vingers op hebben gelegd, stromen zilveren vonken door het duister in geluidloos licht van kindervleugels, illustraties van gewichtloze gedichten, verschijnt de kleur op de lippen van de zee…

Lente verpozing, opwindend dichtbij, nog onbereikbaar, zover haar sterren staan, vaak niet met het blote oog te zien, levend energie van licht voorzien, waaruit ik de dagelijkse portie adem haal. Kleeft aan de mist van winterslaap, vergeeld perkament van beide handen uit een gestold hart dat zonder licht door vorst en regen gedeeld…

Berustend water in de nacht, gedroomde woorden van een andere oever, waarop duizend wilgen wachtend op het laatste veer. In hun knoesten ruizen schakels, illustere kettingen van de tijd, uit het zicht van bestemmingen, die op donker licht hun horizon bevrijden. Gedachten glijden onder mijn boegbeeld door, contouren van een vage…

Ik zal ze blijven zien hun geur en tint om zelf te overleven, gebeiteld in de gewonnen strijd van licht uit de greep van ongetelde uren. Vragend zout in wonden die verzuren, groeven geaderd door de tijd in nasleep van het verlangen om de afkomst te bewijzen. Gekaderd in gedroomde miniaturen, ondergedompeld in talent en vaardigheid…