Netgedichten

netgedicht (nr. 47.102):

Spirit van de dromen

De tijd sluipt met me mee tot aan de woordenmeet
het einddoel daar verborg hij in een kuil, voor mij
te diep waarin ik half begraven verder sliep , in
eigen woorden smeedt hij dit in een zinnelijk
gebaar, in jou schiep hij weer een andere taal.

Het mooiste woord wat ik mij wens, het maakt me
licht en tevens zwaar, een mens tussen de planeten ,
je bent de schepping van een wereld, ik ben de
buit, vertrouw me toe aan de toegevoegde aarde,
onder de huid wonen alle woorden, ik beleef de
tijdloze zin in dat ene woord, het neemt bezit
van alles met een lijf, wat jij voor mij bewaarde ,

En op een lentemiddag begreep ik de tekens uit jouw
letterdoos maar sloeg deze weer dicht, een gegeven
woord is hopeloos en niet volmaakt in onecht licht, het
moet komen uit de spirit van de dromen, geen woord
raakt uitgekeken op dat ene wat jij bevat en koos.