Alle inzendingen van peter paul j. doodkorte

een meisje vol dromen, vijftien lentes jong schetst stil en fijn met potlood of penseel als dauw op bloesem in ochtendlicht de werelden in haar hoofd op doek of papier ze leest en dwaalt door verre verhalen in boeken kan zij eindeloos verdwalen alsof de tijd gewoon even stilstaat wanneer zij door haar universum reist waar klaprozen fluisteren…

velen stierven en velen sterven nog door oorlog, door geweld juist in de strijd oorlog en geweld te stoppen we staan stil - twee minuten maar stil zijn alleen is niet genoeg wie écht herdenkt kijkt niet weg maar ziet de prijs die zij betaalden voor de vrede die wij beleven mogen echt eerbetoon ligt niet in bloemen niet in vlaggen halfstok…

in ‘t voorjaar van vijfentwintig, fris en nieuw bracht Schoof zijn nota, koud en zuur een document vol plannen en bewuste keuzes maar de Kamer dacht: “Dit is schone schijn?” de lastenverlichting die blijft nog even uit hoewel werken zou lonen, beloofden zij luid een akkoord vol beloften, vers van de pers is zo verworden tot een koude douche…

aan de Kasteelweg, waar dromen ontwaken speelt sinds 1916 een club met een ziel Sparta, oeroude trots van rood-wit Spangen met strijd in het bloed en het vuur in het hart in 1888 al begon ons prachtige verhaal de oudste profclub – een rood-wit signaal met Bok de Korver, een legende, een held de bal aan zijn voet deed wat hij hem vertelde…

drieënveertig prachtige lentes jong ben jij een vrouw vol energie en kracht met een motor als brullend vehikel ben je ook wereldreiziger in hart en ziel dit heerlijke avontuur met jou delend is jouw knuffelbeer altijd dicht bij jou werd zelfs met husky’s voor een slee onlangs nog het mooie Lapland verkend als een moeder zorgzaam en betrokken…

in kleuren en klanken leeft hij voort de man van penseel en akkoord zijn handen vol verf, zijn ziel vol muziek een uniek kunstenaar, raadslid en hart hij schilderde dromen op muren van steen bracht licht in straten, bracht schoonheid strijd tegen graffiti werd ruimte voor kunst dat jong talent vrij en bewust ademen liet met trillende snaren…

als jarige vent sta je daar dan een krachtig mens vol levenslust naast de rots en trots in jouw branding die jij jouw liefste lief noemen mag met haar reis je de reis van het leven als minnende man en liefdevolle vader avontuur, dat zit jouw in het bloed is het niet als ondernemer ondernemend dan wel een verkenner van de wereld die nu ook…

de grond ademt zwaar, een diepe zucht een dreiging sluimert in de lucht geen waarschuwing, geen enkel signaal plots splijt de wereld, bruut en fataal huizen dansen op hun broze benen beton versplintert, staal gaat wenen straten kronkelen als buiken open alles wat vast leek, blijkt hulpeloos schreeuwen verstikken in stof en steen de stad…

opgeslokt door golven van gedachten gevangen in de buik van tijd de zee raast door mijn dagen de storm laat mij niet vrij controle is een schim geworden steeds ontglipt het uit mijn hand ik wankel op een brug van schaduwen geen vaste grond, geen zeker land mijn geest cirkelt als gierende vogels boven een bodem diep en zwart mijn adem zoekt…

als zand dat door vingers glijdt een schaduw in de ochtendtijd zo is de jacht naar groots en meer een echo in een lege sfeer we bouwen torens hoog en breed vergeten wat er echt toe deed vergaren goud, vergaren macht maar zien niet wie op ons wacht de spiegel fluistert leugenzoet kent niet wat de ziel ontmoet wat blinkt, vergaat, wat schittert…

niet in de kleur van iemands huid niet in een naam die anders luidt niet in de taal die iemand spreekt niet hoe een stem door stilte breekt diversiteit zit in de geest en ziel in hoe je voelt, hoe jij beweegt in dromen die je laten vliegen in wat je liefhebt, wat je ziet inclusie is de hand die reikt die ieder welkom heet en wijkt voor…

vandaag draag ik twee sokken, niet als paar maar als teken dat jij er mag zijn, precies zoals je bent een stip, een streep, een kleur zo fel speciaal samen vormen zij jouw unieke verhaal jouw lach, jouw kracht, zo puur, zo klein maakt de wereld zachter, mooier, fijn jij ziet wat wij vaak niet meer zien geeft liefde en onvoorwaardelijke…

met het ritme van de regen op een zondag zonder zorgen, speelt jan klaassen de trompetter de nieuwe morgen kondigend malle babbe lacht en zingt in het licht van de seizoenen het werd zomer in haar hart met de liefde om te zoenen dag zegt zuster ursula met een glimlach zo sereen als leonardo dromen schildert in kleuren die we nooit zo…

onder bruggen van steen, op banken van hout waar de stad hem vergeet en de kou hem onthoudt geen sleutel, geen huis, geen bed dat hem wacht maar een wil die niet breekt in donkere nachten hij loopt door de straten, zijn rug recht en trots met dromen die gloeien als vuur in zijn borst elke munt in zijn hand is een stap, hoe klein ook naar morgen…

van zouttekort naar wanen van paniek naar manie een oorlog woedt in jou en niemand ziet wat ik zie de kanker neemt je lichaam de chaos neemt je geest ik zoek houvast in woorden en vind nooit het antwoord jij op je pad naar het einde ik op mijn pad dat doorgaat samen in hetzelfde huis staan werelden wijd uiteen soms vond ik je even…

daar is het weer, het prille groen een zachte gloed, een nieuw seizoen het jonge gras dat wenkt en lacht waar jij straks droomt in zomerpracht de eerste bloesem, licht en fijn kleurt takken zacht met roze schijn de lucht eindeloos helder blauw de zon die warmer wordend lonkt hoop ontwaakt, de wereld zingt nieuw leven dat danst ons tegemoet…

op zondagavond, strak in het pak de studio glanst, de koffie is alcohol daar zitten ze weer, vol groot vertoon de beter wetende voetbalmannen ze neuzelen luid over tactiek en spel hun woorden zwalken, giftig en fel de arbiter zat er naast, huilt de wolf de bal was rond, de pass te laat de beste kapiteins zitten veilig aan wal met meningen…

ik hoop mijn dochter mee te geven wat mijn vrouw mij laat zien dat kracht niet in stilte schuilt maar in weten wie je bent dat vallen geen falen is maar een sprong naar iets nieuws dat onafhankelijkheid een recht is geen gunst van wie regeert of stuurt mijn vrouw staat haar mannetje in een wereld die haar klein houden wilde zij leerde…

wij dromen niet klein, reiken naar de horizon niet langer gevangen in oude structuren zoekend naar wegen die zorg transformeren waarin mensen echt de kern weer zijn een systeem dat luistert, dat leert en beweegt waar niet de zorg, de mens zelf regeert waar data en kennis niet worden ontnomen maar eerlijk gedeeld en ethisch beheerd geen muren…

een steek in mijn zij - klein, vluchtig hij blijft hangen, wordt erger, dwingend wat is dit - wat betekent het mijn hart bonkt, mijn gedachten rennen Google weet het - vast - kent de angst een lijst verschijnt: onschuldig of fataal de letters schreeuwen ziektes nestelen zich diep in mijn hoofd misschien is het niets Misschien is het waar…

na maanden van grauwe nattigheid de lucht nog zwaar van wintertijd meldt zich gevleugeld het voorjaar nog voor de dag krieken kan klinkt uit keeltjes, glad en zacht een vrolijk makend lied merels zingen met hun zang door sneeuwklokjes begeleidt mens en natuur tot ontwaken ritmisch hiphoppen koolmeesjes tussen de takken in het blauw…

jij bent mijn schaduw die voelt een trouwe vriend die deuren opent waar woorden te kort kunnen schieten weet jij mij zonder oordeel te leiden je geeft mij moed, raapt iets op houdt mij staande als ik dreig te vallen waarschuwt mij stil als stormen dreigen geeft mij kracht door er te zijn In jouw ogen zie ik moed een gids die zonder oordeel…

hoog in de bergen, wit en wijds waar Egg in sneeuwpracht is verscholen roept de Vorarlberg met lonkende piste een wereld van wintersport in zonlicht met scherpe latten door poedersneeuw langs dennen, stil en hemels mooi de kou die bijt, de wind die fluistert een snelle afdaling vol met bochten de stoeltjeslift klimt, een korte rust boven…

trek je mooiste pak maar aan, glitters, maskers, laat ze staan schmink een snor of felle strepen iedereen mag lekker zweven trommels roffelen, blazers schallen op de straten hoor je roepen: “Hé, proost op deze dolle dagen!” zonder zorgen, zonder klagen in polonaise door de straten drommen mensen lachen, zingen bier en worst, confetti,…

zomaar een glimlach, spontaan een vreemde groeten op straat de deur voor anderen openhouden gewoon een boodschappentas tillen een klein gebaar is zo gemaakt een kaartje sturen, voor de pret koffie betalen voor wie het vergeet een gevallen fietser ophelpen het bieden van een luisterend oor gewoon even vriendelijk zijn buren een bosje bloemen…

“Een hartelijk goedenavond,” klonk altijd warm en welgemeend jouw bassende stem, jouw aanstekelijk lach zij blijven in ons geheugen klinken je stond altijd voor anderen klaar met woord en daad, met raad en kracht in elk gebaar klonk er warmte als licht dat straalt in de nacht je blijft in beeld en geluid een instituut in vriendschap, werk…

lieve kleine ik, ik zie je staan vol vuur, vol kracht, maar soms zo klein je schreeuwde, trapte, vocht en viel op zoek naar warmte, een liefdevol sein men zag de storm, de wilde zee maar niet het kind dat vroeg: "blijf bij mij" je vond je troost bij dier en droom terwijl je hart riep, zacht en vrij je lichtje straalde, fel en puur een danser…

langs steile paden, in mist gehuld waar echo’s bergen fluisteren sluipen trollen in schemerlicht hun ogen fonk’lend, hun grijns gericht ze lokken reizigers, trots en stout met fluisterstemmen koud en fout “Kom dichterbij, wees niet bevreesd, wij kennen de weg, wees onbevreesd.” doch wie hun listig spel niet kent wordt in de nacht als prooi…

voor jou geen grootse woorden maar wel een eenvoudig vers om je te laten weten en voelen hoe waardevol jij bent gewoon zoals je bent niets meer en niets minder een lichtpunt dat straalt een hart dat verwarmt je lach is een zonnestraal die dwars door wolken breekt je woorden een zachte bries die zorgen meevoert en verzacht jij kleurt de…

wat blijft er over als woorden niets meer tellen wanneer stemmen verdampen in de kille lucht als leiders spelen met breekbaar vertrouwen zoals kleuters achteloos hun speelgoed mollen het is de stilte die het hardst schreeuwt zich voegend tussen de regels van beloftes een stilte vol met vragen zonder antwoord broze toezeggingen die als glas…