Alle inzendingen over afscheid

I De opkomende zon wacht even om zijn wereld waar die zacht is te kleuren in nieuwe tinten waar een wolk hem geluk brengt ontwakend in sluimerend licht de Soldaat als danser van het woord geboren uit elegantie die liefde ademt II Maar in twilight worstelt de wind zwarte vlekken worden van de hemel gerukt in de kou smelten cellen…

Op Godsakker, daar fluisteren de bomen, ze spreken zacht over de dood van de man. Hij verstoorde hun kalme, vaste plan; wat hij verlangde, stierf in zachte dromen. Ze wilden hem niet op het weidse land, of achter de struik bij de oude kerk, waar mos en onkruid kerven in de zerk, en schimmen fluisteren met hun nieuwe klant. Het land kon hij…

in ons hart ben jij levend gebleven stil en warm, voor altijd daar jouw naam klinkt zacht in onze dromen als fluistering van wie je was voor ons bent, en altijd zal blijven we vergeten niet jou te herinneren herhalen keer op keer jouw verhaal van jouw vriendschap die ons omarmd van de liefde die nooit verdwijnt omdat zij in ons doen en laten…

Vóór haar val was zij al dwarrelend vergeten wie ze was Hartvormig blaadje op de grond. Flora Incognita.…

hij was al los nog voor hij viel zijn hoogte afkomst zijn bestemming nooit geweten een trilling in de lucht onmerkbaar geen geluid van woord of wind het afscheid viel niet zwaar eindelijk alleen geland gerust onthecht een laatste glimp puur zomergoud hartvormig blaadje op de grond…

Je gaf mij woorden, maar niks dan dat - zinnen zonder ruggengraat, lijm voor iets wat je nooit wilde dragen. Je zei: “Ik wil je zien,” maar de tijd bleef onaangeroerd. Ik trok mijn grens in helder licht - niet uit woede, maar omdat ik weet wat ik waard ben. Nu stuur je beelden, Je stuurt geluid. Je blaft als een hond omdat je wilt…

ik dwaal door stille kamers van haar huis waar zij mij had ontmoet en ik werd gekust ze troostte mij en stelde mij gerust het onderkomen voelde als mijn thuis om haar te bereiken was een zware weg waar ik samenwoonde met haar gebrek ik streek de vouwen glad in ons vertrek waar ik verbleef zonder enig overleg nu ik er ben geniet ik van het…

Wat een naam heeft, bestaat ook als zij dood is of weg naar een vreemd land. Of helemaal niet weg maar onzichtbaar in een eigen gesloten ruimte.…

in het vangnet van de taal laten vlinders zich lichter vangen dan de donkere vogels van het verdriet in vrije val danst de woordendanser vlinderend het ochtendlicht tegemoet…

De jongens fietsen samen door de stad, kriskras door elkaar gaan ze op pad. Ze spelen meesterlijk op de pedalen, dartele matrozen uit oude verhalen. Ze trappen op en neer in navy blue en malen traag en sterk op hun pedalen en de cilinders van de scheepsmotoren. En boven alles duidelijk te horen: Het vrolijk gefluit van die zomerjongen die…

zie, wat je gaande weg verzamelt met de ogen van de ochtend aan til het kleine en het grote op voel hoe het verlies zich onthult in de wirwar van al die dingen hoe eenvoudig je in vroeger verdwaalt ondoorzichtige draden van afscheid vangen je in de valstrik van de pijn…

Na elk afscheid weer elkaar terugvinden, dat -- is het allerfijnst.…

toen mijn handen stilte raakten huilde ze ik hield je niet tegen je hoofd verborgen op mijn borst de jaren telden achteruit wees voorzichtig — alles breekt in die dood het brak je hart toen de mijne huilde — wij samen toen het buiten kil werd en donker zaten we samen in een bed vol bitter luisterend naar het krassen van…

Rozegeur , maneschijn opwekkingen snijden doornen krassen op zielsverwanten afscheid nemen doet zo'n pijn. Lentebloesems blijven geuren de zwaluw is alweer in 't land tijd blijft even verdwijnen al in het heelal blauw is 't water de lucht 't leven op de vlucht treurnis werkt verzwaren de takken de last verdriet te dragen…

Dit is haar graf, onder de jonge linden vergaan haar handen en haar zachte ogen. moet men geloven dat wie haar beminden haar eens hervinden en herkennen mogen? ----------------------------------------------- uit: Tweede periode (1929-1933) VII…

In zeven jaren droeg ik zeven namen hoe ik dat deed hoeft hier toch geen vertoog of wel? goed, luister dan naar dit betoog waarvoor ik mij niet langer hoef te schamen in elk geval begon het niet in babel want daaromheen ligt het tweestromenland mesopotamië, moeras en zand daar heb je geen Gedichten punt en el ook al genieten dichters…

Als ik doodga, wat op zich best mogelijk is, hoop ik dat jij erbij bent. Niet dat jij daar zoveel aan hebt, maar ik zou het wel schoon vinden. Dat jij mij aankijkt. Dat ik jou aankijk. En dat ik nog net uw hand voel, voor ik eruit ga zoals een televisie uit de jaren tachtig die je met een ferme tik op z’n zij moest doen zwijgen. Dan ga ik…

Verbinding brokkelt stukje bij beetje, Exact wat niemand ooit verkoos. Maar als jij mijn laatste adem hoort, Luister ik naar die van jou in de troost. Vriendschap werd een stil archief, Iets wat geen ziel ooit begeert. Maar als jij mijn naam nog schrijft, Schrijf ik de jouwe in het zand, verweerd. Lachen sluipen weg als schaduw…

maar ik kan niet vliegen zei het kind jawel zei de engel dat gaat vanzelf als je er maar gewoon aan begint schok je schouders en je vliegt zomaar naar het hemelgewelf dat kan ieder kind dat de aarde te vroeg achter zich liet het kind begreep een engel zal nooit liegen het kind dacht nog even aan z’n ouders’ groot verdriet en kon toen…

en toen ik even aan je dacht zei iemand dat je er niet meer was spoorslags vertrokken zonder dag en zo ging het steeds opnieuw als ik aan iemand dacht die er plots niet meer was en toen ik even niet aan iemand dacht zei iemand dat ik er niet meer was een onverhoeds vertrek zonder dag en zo gaat het steeds opnieuw als jij aan iemand…

Ik huilde om jou, terwijl ik chips at – tranen en zout, een perfecte snack. Liefde was een zomerstorm, nat en wild, maar ik vergat mijn paraplu, en mijn gevoel was nat tot op het bot.…

Zijn intro was onwennig eerst en vreemd naar buiten tredend uit het onbekende eerlang gesloten klankrijk zijner ziel hij wist dat niemand zo zijn naam herkende toch voelde 'niemand' zich langer ontheemd Gedroeg het onderhavig personage zich in de pels als eloquente luis en waande het zich zonder patronage als spreker in de grot, die Odysseus…

Het onverhoedse heeft toegeslagen eenmalige donderslag bij heldere hemel buenos aires voor miljoenen sorelli et fratelli in ecclesia Ziedaar, herrezen vanonder een wijze steen diepbewogen zijn urbi et orbi in zijn vermoeide ogen anima mundi Ecce homo Buona Pasqua non plus ultra ten leste requiescat pontifex summus…

Hoe herken je in de stilte het zwijgen van de steen nu landelijke tongen dwalen over alle vergeten namen in de oerwouden van steden betonnen huizen, geasfalteerde wegen? Waarom lijkt de stilte zo op jou in ruimte die geen leegte inneemt omdat het woeste waaien vragen heeft tot in de eindeloze dood, het stille zwijgen waarom vraag je naar…

Against all odds Plooit de tijd weer naar voorjaar Is het park een canvas Van groen en geel en roze Vindt de wind weer het zuiden Heb ik Me losgewrikt Uit de wurggreep van donkere dagen Ga onder In het vroege licht Me vastklampend Aan het drijfhout van herinneringen Hoe wij ooit Op jonge benen Door vele zomers gingen…

Ik doe nu de dingen waar jij nog altijd in leeft - de zachte gesprekken die nooit uit de lucht vielen. Ik voer ze uit, zoals men bloemen plukt uit een veld waar niemand meer komt. Wij zagen het leven als een droom, een traag verschuivend licht op muren van verwachting. En nu ga ik, zonder jouw stem in de wind, maar met jouw stilte in…

Hoe dáns de lente, schaamteloos, terwijl jouw handen— kleine handen—verstild in gebaar van eeuwig geven. Wat is eeuwigheid? Een bloem die wij plukken om haar sterven. Jouw lentelucht stinkt naar onze angst, naar aarde die zich sluit. Geen afscheid. Een aanklacht: waarom droeg je zoveel licht in deze wereld van stenen? Jouw open…

Toch vreemd hoe pestvogels ons hier neerhalen en spotvogels soms ons humeur verpesten met manisch-depressieve dorst naar kwetsen zij horen niet de roep der wielewalen Zij kennen niet zichzelf, laat staan de waarde van de natuur, natura docet, toch zij leert ons van recycling - zonder blog Noch kennen zij het leven op de maan al heeft…

Door de kieren der vergetelheid Sijpelt langzaam en gestaag De warmte van je hart Tot in de poriën van mijn bestaan…

Op het einde Van de dag Voor de kille Koude nacht Zijn wij weer Verenigd Zijn wij weer Van kracht Tot die schemer Na het donker Tot die eerste Lichte regen Ben jij alweer Verdwenen Jij nooit nog Bij mij lag…